De Gezelschapseilanden

Meer dan honderd dansers bewegen zich op het ritme van een grote slagwerk groep over de dansvloer. Vanaf een tribune bewonderen we de schitterende costuums van natuurlijke materialen . Rieten rokjes,kleurige topjes,hoge hoofdtooien met allerlei veren. De vrouwen zijn slank en aantrekkelijk,de mannen athletisch. Op het steeds snellere ritme van de trommels en de fel tikkende holle houten slaginstrumenten bewegen de vrouwen hun heupen in een razend tempo met een ronddraaiende beweging heen en weer. De rieten rokjes die zo laag mogelijk op de heupen worden gedragen versterken het effect.
Ze zijn er dus toch nog,de verleidelijke vahine's met hun lange zwarte haren, knappe gezichten en mooie lichtbruine tint.
Geen wonder dat ze ruim tweehonderd jaar eerder de mannen van Captain Bligh het hoofd op hol brachten. Bligh werdt na de zoveelste disciplinaire geselpartij met enkele getrouwen in een sloep gezet bij Tonga. Via Fiji en Nieuw Caledonia waar hij niet aan land durfde vanwege de kannibalen bereikte hij door de Torres strait uiteindelijk Timor.
De Bounty keerde onder leiding van Fletcher Christian terug naar Tahiti, naar hun geliefden. Uiteindelijk vluchtten ze met een groep Polynesische mannen en vrouwen naar een uithoek van de Pacific,het eiland Pitcairn. Na enige onderlinge moordpartijen bleef er een gemengde bevolking over op het eilandje waar nog steeds Engels gesproken wordt. Vele mensen heten er nog Young en Christian.
Een week voor ons bezoek aan de Haeva ,het jaarlijkse culturele festival op Tahiti,zijn we uit Fakharava vertrokken. Na een aangename tocht met een enkele bui met wind zien we aan het eind van de tweede dag Tahiti voor ons liggen. In het centrum een hoog bergachtig deel met een geleidelijk naar zee aflopende helling. We halen het niet bij daglicht. We kiezen een zo makkelijk mogelijke passage door het rif. Een van de navigatielichten in de ingang doet het niet om het weer eens wat spannender te maken en in het donker gaan we voor anker.
Als we s'morgens aan dek komen blijken we bij het strandje te liggen van het hotel waar we na mijn ziekenhuisopname een paar dagen verbleven. Toeval bestaat niet!
We zoeken een betere ankerplek bij de jachtclub. Maarten en Bea liggen daar ook met hun Hera en even later komen ook Luc en Mieke aan die gelijk met ons uit Fakharava vertrokken zijn.
Een van de volgende dagen huren we met z'n allen een minibusje en verkennen het eiland.Langs de kust is Tahiti vrijwel volgebouwd. Dorpjes, resorts, hotels en luxe villa's bezetten de kuststrook. Her en der is er nog een openbaar stuk strand met een strook palmbomen.
We slaan rechtsaf het binnenland in. Eigenlijk gaat er maar een weg naar het centrale deel.Langs een mooie rivier rijden we door het bos ,steeds hoger gaan we. Het pad wordt steeds smaller en uiteindelijk verdwijnt ook het asfalt. Via een steenslag weggetje komen we bij het eindpunt,een plateau met een uitkijkpost en een klein restaurantje. De hoogste toppen die tot boven de tweeduizend meter gaan torenen boven ons uit omringd door witte stomende wolken. We kunnen eindeloos ver kijken. Het is er prachtig,volkomen onbewoonde ongerepte natuur. Diep onder ons kronkelt een klein riviertje het bos in. Vlak bij is een Marae waar vroeger door de Polynesiers boogschietwedstrijden werden gehouden. Het was een heilig ritueel voorbehouden aan de adel. Voor oorlog voering en dat deden ze regelmatig en graag gebruikten ze knotsen in allerlei vorm om nekken te breken en schedels in te slaan. Speren en pijlen waren "not done". Laf gedoe op afstand.
Via dezelfde weg keren we weer terug naar de kust,slaan opnieuw rechtsaf en vervolgen onze tocht over de kustweg rond het eiland.
Aan het eind van de rit ontmoeten we in de jachthaven Frieda en Erno.Het clubje is weer helemaal compleet.
Inmiddels is het WK voetbal in volle gang en in het cafe boven de groentenmarkt in het centrum van Papeete zien we Nederland wat slemielig verliezen van Argentinie en vervolgens met prachtig voedbal Brazilie verslaan. Goed gedaan Louis.
De festiviteiten van de Puddle Jump zijn ook van start gegaan. Deze jaarlijks terugkerende happening wordt georganiseerd door Lattitude 38, een Amerikaans zeilmagazine. Op Tahiti waren er al diverse festiviteiten maar het hoogtepunt is altijd de race van Tahiti naar Moorea.
Bij de start waait het stevig tot 25 knopen maar omdat het voornamelijk een koers gaat worden met de wind driekwart achter hebben we vol tuig staan. We starten conservatief want met z'n tweeën kunnen we geen korte manoeuveres uitvoeren op de startlijn.We komen goed op gang en liggen vrijwel direct derde en even later gaan we zelfs aan de leiding ondanks dat we iets dieper aanhouden dan de rest van het veld .Kun je verderop altijd wat hoger sturen als de wind mocht afzwakken .Dan zetten de 4 jonge Amerikanen op hun J-130 een gigantische asymetrische spi en gaan er in planè vandoor...Zoals verwacht begint Marian te zeuren. "Ik wil winnen..waarom zetten we de genakker niet? " Marian!! Het waait 20 knopen en we zijn maar met z,n tweeën !!
Marian houdt vol .De wind zwakt iets af ."Toe dan maar ,maar niet zeuren als er iets misgaat .200 vierkante meters gaan de lucht in en we schieten vooruit. De Amerikanen houden echter zo,n 300 meter voorsprong .Het rif van Moorea komt snel dichterbij . De finishlijn ligt in de doorgang van het rif naar Cooks bay. Langzaam krijgen we een goede hoek om te gijpen en over stuurboord naar de finish te varen .
de Amerikanen gaan echter nog steeds recht door. Ze vergissen zich in de ingang denk ik en mikken op de volgende baai. "Nog even wachten Marian tot onze hoek nog gunstiger is. Laat ze zo lang mogelijk in de waan" Dan als een speer de genakker neer ,gijpen ,fok erbij en op de finish af .Dan merken de Amerikanen hun fout ,halen de spi neer en vliegen nu met halve wind op de finish af .Wij kunnen ze echter afdekken. Hoewel ze fanatiek met zijn vieren over de railing hangen gaan we 5 seconden eerder de finish over .Gewonnen!.
De volgende dag staat het zelfs in de krant. Onze tegenstanders zijn vol bewondering dat we met een man/vrouw bemanning een grote gen durfden te zetten en later lezen we het volgende in Lattitude 38: "The first to cross the finishline was Argonaut from the Netherlands.Owners Frits and Marian seem to have their techniques for doublehanding this sleek 54 footer down to a science! " Juist ja ! Ik bedoel maar .
Met de andere deelnemers gaan we voor anker in Cooks bay ,een van de mooiste ankerplaatsen van de Society,s. Het is omgeven door dichtbeboste steile bergwanden die honderden meters boven ons uit steken .De grillige gekartelde randen laten zien dat het ooit een vulkaan krater moet zijn geweest.Aan een van de kleine zandstrandjes ligt het Bali Hai resort waar de zeilers de volgende dag worden ontvangen door Miss Moorea ,een plaatje .dat ook nog Neherika Matohi heet. Kan het nog exotischer ?Op het terrein van het resort worden er allerlei traditionele spelletjes en wedstrijden gehouden met deelname van de zeilers ,er zijn kano wedstrijden in 6 persoons outriggers en aan het eind van de middag is er prijsuitreiking met uiteraard kisses from Miss Moorea,een houten bewerkte trofee,een parelketting voor Marian etc. gevolgd door een groot feest waarbij een zeer attractieve traditionele dansgroep optreedt in allerlei fraaie kostuums . Marian heeft wel oog voor de dansers "hmm dat is wel een lekker ding"en ik kijk naar de wiebelende draaiende konten van de danseressen. Een van hen heeft een zeer suggestieve tattoo in de vorm van een string op haar billen .En maar schudden met die heupen! Tot laat in de avond gaat het feest door en uiteindelijk moeten de zeilers mee doen met de dansgroep .Ik klapper op zijn Poylnesisch met mijn knieen heen en weer en Marian schaamt zich weer eens voor mij. " Ouwe gek"!
Na een paar dagen trekken we via een korte tussenstop in Papeete door naar Huahine. Met Frieda en Erno maken we met een huurauto een mooie tocht .Er zijn prachtige bosrijke dalen met kleine dorpjes omringd door vruchtbomen met Papayas en Mango ,er zijn bananen en cocosnoten en in de tuinen staan allerlei knolgewassen zoals zoete aardappelen. Alles groeit en bloeit in dit klimaat.De uitzichten over de azuurblauwe lagune zijn schitterend .Op verschillende plaatsen komen we restanten van Marae tegen ,de traditionele woonplateau,s van de oude Polynesiers.Bij een staat een reproductie van een oude fransche pentekening die het leven rond zo,n marae halverwege de 19e eeuw liet zien .Op de grond ligt een gedode tegenstander al aan het spit gebonden en de vuurkuil wordt al lekker opgestookt. Long Pig ,noemden ze dat. Een andere Marae aan de kust heeft verderop in de lagune kleine stenen eilandjes met een afdakje waar vroeger de doden op werden neergelegd om te vergaan waarbij de resten door het zeewater werden weggespoeld.
De volgende bestemming is Tahaa dat samen met Raiatea in een lagune ligt.Opnieuw zijn het hoge beboste eilanden van vulcanische oorsprong en daardoor ook erg vruchtbaar.
Op advies van een van de voorlichters van de Puddle Jump gaan we snorkelen in een rifpassage.De opening is ongeveer 200 meter lang en niet dieper dan een meter of drie .De passage is volledig dichtgegroeid met koraal blokken .Via een nauwe doorgang laten we ons op de trage stroming er door drijven .Het water is glashelder Het koraal is wonderbaarlijk mooi met allerlei kleuren en vormen .Het barst er van de vissen en ik zie veel varianten die ik nog niet eerder zag .De kleurenrijkdom is overweldigend .Vanuit een koraalblok staart een enorme groene murene,zo dik als mijn dij, ons achterdochtig na. We genieten twee dagen van deze unieke koraalwereld . Daarna varen we door naar BoraBora dat we in de verte kunnen zien liggen .Het is maar een tochtje van 25 mijl maar door de harde wind en de weerkaatsing van de golven tussen de eilanden staat er een warrige onaangename zee.Het wordt daardoor een onverwacht vervelend stukje varen en de les is weer dat ook een klein stukje over open zee serieus moet worden benaderd .We zijn blij als we binnen het rif van BoraBora het anker kunnen laten vallen .De eerste poging gaat niet lekker ,we liggen op twintig meter en door de extra ketting komen we te dicht bij de kant . Het weer ophalen lukt echter niet .Met de ankerlier aan en extra trekken aan de handle, want de motor alleen trekt het niet ,komt er langzaam wat beweging in .(later blijkt dat we een lager in de lier kapot draaien).Heel langzaam komt er een enorme klont oesterkooien met volgelopen drijvers omhoog.Het moet een paar honderd kilo wegen .Erno ,altijd in voor een akkefietje is snel met de dinghy te hulp gekomen en duikt met het mes in de hand naar beneden.Hij slaagt er in om een groot stuk los te snijden en dan komt het restant omhoog zodat het anker kunnen vrij maken.Uiteindelijk vinden we toch nog een mooring boei en drinken de schrik weg met een paar koude pilsen tijdens happy hour in het restaurant waar de zeilersclub iedere namiddag elkaar ontmoet.
Het stadje heeft een flinke supermarkt en we vullen onze voorraad aan met lekkere franse etenswaren en veel flessen wijn want bij het volgende traject valt er op dat gebied weinig te verwachten . Het barst er van de touristen winkeltjes met souvenirs en vooral parels voor erg veel geld .Hadden we op de Tuamotu,s maar meer gekocht want daar waren ze achteraf goed en goedkoop.
Het weer is matig ,vaak bewolkt met buien en dan verliest Polynesie snel zijn magie.Bovendien kunnen we de mooie kant van het eiland niet bereiken omdat we te diep steken .Van anderen horen we dat de lagune ook grotendeels is volgebouwd met resorts en hotels op paaltjes.
Tijd om de weerkaarten te bestuderen en een moment te kiezen voor onze tocht naar de Cook Islands