Een hoofdstuk voor zeilers

In de comfortabele Port Denerau Marina wachten we op een geschikt moment om naar Nieuw Zeeland te vertrekken.
We zien een klein gaatje,maar dan moeten we dinsdagochtend 14/10/14 vroeg weg en meteen flink mijlen maken want in de dagen erna gaat het bij Fiji hard waaien.
De overtocht naar Nieuw Zeeland staat bekend als lastig. De depressies in de Tasman zee volgen elkaar in rap tempo op. De pilot zegt dat je met tenminste een frontpassage rekening moet houden. Er gaan veel verhalen over vreselijke stormen, boten die platgeslagen worden, de mast over boord etc. Veel zeilers laten Nieuw Zeeland daarom links liggen en gaan rechtdoor naar Australie.
Met wat nerveuze kriebels in de buik vertrekken we in de vroege ochtend. Omdat we nog in de windschaduw van de hoge bergen van Viti Levu zitten moet de motor erbij. Zodra we echter door de passage van het rif zijn krijgen we flink wind uit het ZZO en met een rif in het grootzeil varen we naar het ZW. Er staat een flinke swell maar daar loopt Argonaut soepel overheen. Doordat de wind constant rond de 20 knopen blijft blazen leggen we ondanks de trage start het eerste etmaal 190 mijl af.
Het tweede etmaal blijven we doordenderen naar het ZW. De wind neemt toe,de grote fok wordt ingerold en het kotterfokje gaat omhoog. Zo nu en dan zijn er buien met uitschieters boven de 30 knopen. Met het tweede rif erin blijven we de hele dag rond de 10 knopen varen en leggen we het tweede etmaal 220 mijl af.
Achter ons waait het nu onder de kust van Fiji een gestage 35 Kn. We zijn net op tijd weg!
Ondertussen moet ik een noodreparatie doen omdat de onderste twee zeillatten uit hun spanbanden zijn gescheurd. Stevig aangelijnd, gewapend met een boormachine .want met een naald kom je niet door het laminaatzeil heen , weet ik half op de giek hangend de zeillatten weer op spanning te brengen en te borgen met een paar stukken dunne dyneema. Duidelijk is wel dat het 7 jaar oude grootzeil nu echt op is. Het begint aan alle kanten uit elkaar te vallen maar omdat het een laminaat zeil is met veel carbonvezels is de vorm nog steeds optimaal. Erg jammer dus. 
Marian is niet optimaal, heeft een beetje koorts en ook ik ben een beetje gammel. Veel slapen dan maar,ook door de dag. 
Het derde etmaal begint de wind te draaien van ZO naar NO en we kunnen nu pal Zuid aanhouden op de North Cape af die 600 mijl Zuiderlijker ligt. We zijn inmiddels voldoende naar het Westen opgeschoven. Als er een front komt en de wind gaat daar achter naar ZW kunnen we met een lange slag over bakboord het Noordereiland bereiken.
Ondertussen blijf het 25 Kn waaien en met de wind driekwart achter is Argonaut in zijn element. We leggen maar liefst  230!!! mijl af in het derde etmaal.( 425 KM )
De grips laten inmiddels zien dat er een zwak front in aantocht is waar gelukkig niet veel wind in zit.
Dat hadden we in Fiji ook al op de voorspellingen gezien en deed ons besluiten om dit window te kiezen ondanks de pittige omstandigheden van de eerste drie dagen.
De vierde dag begint de wind af te zwakken en onze snelheid loopt ook terug. Het is wat frisser geworden. Om ons heen nog steeds vliegende vissen waarvan er iedere morgen een paar op het dek liggen.
Aan stuurboord zien we langzamerhand een horizonbrede band grijze bewolking op ons afkomen.Het lijkt wat te stagneren.Langzaam scharrelen we nog een dag verder naar het Zuiden, het windje achterin komend, met de dreigende wolkenband naast ons. 
Dan gaat het plotseling snel. Het front schuift over ons heen, de wind valt weg, een kletterende bui, stukjes blauw verschijnen weer en de wind draait naar ZZW. Gelukkig niet meer dan 15 Kn. 
De omgeving is plotseling  totaal veranderd. Het is koud. De wolken hangen laag. De vliegende vissen zijn verdwenen. Om ons heen stormvogels en genten boven een donkere zee. Terwijl we de vorige dag nog in korte broek en t-shirt zaten gaat nu s'nachts het thermo ondergoed aan, een fleece jack er overheen en de Unox ijsmuts op. Brrr, dit zijn we niet meer gewend.
De volgende dag zie ik een enorme vogel. Ik herken hem direct. Een Albatros!!!!. Ik ga helemaal uit m,n dak.
Nooit gedacht dat ik dat met eigen ogen ooit zou zien. De koning van de Zuidelijke Oceaan die jaar in jaar uit zijn rondjes om de wereld draait. Hij vliegt zoals alle zeevogels doen. Boven een golf omhoog in de opslaande wind , dan afbuigen schuin naar beneden en eindeloos doorglijden in het golfdal. De Albatros beweegt totaal niet. Geen enkele vleugelslag, alleen maar moeiteloos zweven. Door zijn grootte lijkt het allemaal heel traag maar na iedere opstijgende beweging slaat hij een aantal golfdalen over en na een paar minuten is hij alweer uit zicht.
Een van die zeldzame momenten die je nooit meer vergeet. Gauw het boek van Pinck erbij. Het moet een jonge Royal Albatros geweest zijn,spanwijdte 3.50 meter. Ze nestelen op Auckland Island 1600 mijl naar het Zuiden. 
Later zien we kleinere Albatrossen,de Black Browed en de Chatham met een prachtige grijze kop en een zwarte streep als een wenkbrauw. Toch ook nog 2.50 meter spanwijdte. Albatrossen!!!! Voor mij het hoogtepunt van deze tocht.
Geleidelijk wordt duidelijk dat we ondanks het ver naar het Westen varen gedurende de eerste dagen , het Noordeiland niet bezeild hebben. Er zit te veel Zuid in de wind en daardoor blijven North Cape en Cape Reinga uit zicht. De gribs  laten aan het begin van de zevende dag een schifting zien naar Oost en daar wachten we dan maar op terwijl we ruim 100 mijl uit de kust over bakboord doorvaren ongeveer evenwijdig aan het Noordeiland.
Op de afgesproken tijd draait de wind flink  door van ZZW naar Oost. We gaan door de wind en met de wind driekwart achter leggen we de laatste 100 mijl naar  Whangarei af. 
Rond een uur of twaalf zien we in de verte een wolkenband. He Ao!.... He Tea!...Roa! (ik zie een wolk! hij is lang en wit!) riep de op de uitkijk staande vrouw van de grote Polynesische zeevaarder Kupe. Het was rond het jaar 1100 AD. Ze hadden al duizende mijlen afgelegd met hun grote reiscatamaran. Zo kwam Nieuw Zeeland aan zijn naam Aotearoa, het land van de lange witte wolk. Zo bevolkten de Polynesiers uiteindelijk van Samoa tot Hawai en van Paaseiland tot Nieuw Zeeland de gehele Pacific. Een enorme prestatie van deze uitmuntende zeevaarders.
In 1641 kwam Abel Tasman als eerste Europeaan bij Nieuw Zeeland aan. Hij was op pad gestuurd door de VOC om het onbekende Zuydlandt te vinden. (Terra Australis) Hij noemde de kust die hij zag Staten Landt. Er ontstond onmiddelijk een conflict  met de bevolking. Twee grote kano's met krijgszuchtige Maori's kwamen hem tegemoet. Over en weer vielen een paar slachtoffers tijdens het gevecht dat volgde. 
Tasman besloot niet aan land te gaan maar bracht een stuk kust in kaart en voor het eerst verscheen er op de globe een kronkelig lijntje waar voorheen niets was. 
Onvoorstelbare moed , ondernemingszin en zeemansschap waren nodig om een nog onbekende wereld te ontdekken.
Uiteindelijk komen ook voor ons de bergen in zicht die hun toppen in de wolkenlaag steken.Een groepje dolfijnen heet ons welkom en zwemt een stukje met ons mee.
Aan het eind van de middag varen we langs de eilandjes Hen en Chicken de monding van de Hatea rivier binnen. We meren af in de Marsden Cove Marina aan het Douane dock. We worden zonder problemen ingeklaard en krijgen een mooie ligplaats. 
Het is wat afgelegen maar de boot ligt er veilig. 
We kunnen terug kijken op een tactisch heel goed gevaren overtocht en de ruim 1300 mijl in iets meer dan zeven etmalen mag er ook wezen.
Na een paar dagen is de boot opgeruimd, ook al het touwwerk en de zeilen zijn opgeborgen.
We vertrekken met de bus naar Auckland en vliegen naar Nederland.
Verjaardagen,Kerst en Oud en Nieuw met familie en vrienden,ook weer eens leuk na al die jaren.