New Zealand

De verwachtingen zijn hoog gespannen maar........het viel een beetje tegen. Ik moet er direct aan toevoegen dat het ook deels onze eigen schuld was want we keerden pas op 25-01-15 terug uit NL. Het grootste deel van de zomer op het Zuidelijk halfrond was al voorbij. Het was al behoorlijk fris. Toch hebben we nog onderzocht om het Zuidereiland te bezoeken dat verreweg het mooiste schijnt te zijn. Het kleinste campertje is echter stikduur en bovendien is er weer veel werk te doen aan Argonaut en de tijd dringt. Eind April moet je daar echt weg zijn ivm het weer .
Tijdens onze afwezigheid lag de boot in het water in Marsden cove Marina waardoor er een enorme aangroei ontstaan is. Dus even het water in om de schroef schoon te maken.
Het is best een mooi tochtje de Hatea rivier op. Een groen glooiend landschap met een paar hoge rotspieken en wijde zanderige baaien. Het is maar een paar mijl naar Whangarei waar bij Dockland 5 de boot het water uitgaat. De hogedruk spuit maakt korte metten met de aangroei. Op de werf een verzameling van cruisers van allerlei nationaliteiten dus er gaat weer veel tijd verloren met ouwehoeren over boten en het uitwisselen van ongevraagde adviezen. Heel gezellig allemaal. Vooral met Christiano onze Italiaanse buurman kan ik het goed vinden. De werfbaas Charlie is een gouwe gast, die soms zelfs een bbq voor de zeilers regelt met oa grote Nieuw Zeelandse greenlip mosselen. Heerlijk!
De hydraulische cilinder die al sinds Panama lek is moet uit de kiel gehaald worden voor reparatie. Als ik de pin die de cilinder met de kiel verbindt er niet uit krijg komt Charlie helpen (nooit een rekening gezien !!). Door opname van water zijn de kunststof glijlagers gaan klemmen. De 4 cm dikke stalen pen zit muurvast. Uiteindelijk beuken we met een loodzwaar stuk bronzen schroefas de pin uit de kiel. Het ringlager is in stukken en ook de glijlagers zijn aan barrels . Ik laat ze opnieuw draaien maar enkele honderdsten ruimer. Nooit meer problemen mee gehad .
In Whangarei zijn allerlei bedrijven gevestigd. Alles kan er gerepareerd worden. McRae,s het hydraulica bedrijf komt kijken en wikt en weegt mee. We besluiten om de cilinder nog een kans te geven. Nieuwe seals en schraapveren ,nieuw ringlager ,een drukleiding van rvs en nieuwe epoxy coating. 500 €, toe dan maar.
Na een week is de cilinder terug. Als nieuw. Goed besluit geweest. Ontluchten , nieuwe kunststof lagers in de kiel, de pin gaat er soepel in en eindelijk hebben we weer een hefkiel die op en neer gaat !
Er volgt even een pauze. De Volvo Ocean Race doet Auckland aan. Daar moeten we bij zijn .
Met de bus rijden we over een tweebaans weggetje door een glooiend landschap dat aan de Ardennen doet denken. Hier en daar een dorpje met jaren 50 winkeltjes, de tijd staat er stil. Open landerijen en bossen wisselen elkaar af .Erg bijzonder is het niet . Alleen de planten zijn duidelijk anders . Opvallend zijn de boomvarens die uit de tijd van de Dino,s stammen en die uitsluitend in Nieuw Zeeland zouden voorkomen. Later zie ik ze echter ook in Indonesië en Malaysia zij het van wat kleiner formaat.
Pas bij Auckland is er een stuk snelweg door industrie gebieden . Auckland zelf is een moderne levendige stad. Het is druk op straat. De mensen zijn goed gekleed, hebben haast, eten tussen de middag hun broodje in een zaakje op de hoek net als in Europa. Een totaal ander beeld als het provincie stadje Whangarei. Niemand heeft haast en ieder besef van mode lijkt te ontbreken. De jeugd hangt nog in de " Gotic" stijl terwijl de ouderen in spandex leggings ,geruite hemden,korte slobber broeken met bergschoenen en tuinbroeken in allerlei ondenkbare combinaties door de supermarkt scharrelen .
We lopen naar het havengebied waar alle Volvo racers liggen. Op het enorme terrein is het druk. Er is van alles te zien . Tentoonstellingen en een bioscoop met zeil films ,winkels met boot spul en Volvo souvenirs , zelfs een Heineken huis. Er ligt een opengewerkt model van een Volvo racer op ware grootte. Als je daar onder dek komt lijkt het wel een zwarte carbon doodskist, heel beklemmend als je bedenkt dat je daar zeiknat slaapt terwijl de boot met 30 kn van een 8 meter hoge golf stort. De herrie moet oorverdovend zijn.
Op de kade lopen we Bouwe Bekking tegen het lijf. Hij informeert ook naar onze reis en we wensen elkaar succes. Hij gaat met Marian op de foto. Hele aardige man.
De volgende dag zien we de havenrace. Zeilen is heel belangrijk voor de New Zealanders, duizenden mensen staan op de kade. Heel interessant om te zien hoe bij deze topzeilers er toch flinke verschillen ontstaan. De roze damesboot volgepakt met Olympische medaillewinnaars en Carolijn Brouwer aan het roer wordt eerste gevolgd door Bouwe met de Brunel. Op de DongFeng vaart Joe Lomo mee, de rugby held van de Haka. Een reus in verval. Een jaar later is hij dood aan nierfalen.
Terug in Dockland 5 zwoegen we verder. "Charlie?" . "Yes Frits". Zou je de boot misschien gedurende het weekend in de takels kunnen hangen dan kan ik eindelijk de kiel eens helemaal doen. "No problem mate".
De kiel kan ik nu helemaal uitschuiven en voor het eerst sinds de bouw eens goed opschuren,vijf lagen epoxy er op en 2 lagen antifouling. Prachtig ziet het eruit. Maandag in het water en naar de marina in Whangarei waar we afmeren naast de Sequoia van Carl en Jan een Amerikaans echtpaar waar we het echt gezellig mee hebben.
Ondertussen begint Phil van Doyle Sails aan ons nieuwe grootzeil (wat zal ik daar later spijt van krijgen). Het oude zeil van UKsails is op na 8 jaar waarvan bijna 5 jaar in de tropen. Typisch composiet zeil. De vorm is nog altijd perfect maar alle lagen laten los. Het valt uit elkaar .
Op een dag hoor ik Carl mopperen. Hij hangt ondersteboven in een donker luik. Er zit een "klonk" in de besturing. Verschillende monteurs hebben er al naar gekeken. Telkens als hij het stuurwiel rond draait verspringt er iets met een dof geluid. "Can I have a look Carl?" "Shure" klinkt het met weinig overtuiging. Ik steek mijn hoofd in het bedompte hok. Mijn orthopedische oog gewend aan het beoordelen van richting en hoeken in weinig overzichtelijke "ruimten" ziet het vrijwel direct. Twee tandwielen die onder een rechte hoek in elkaar moeten grijpen staan wat scheef ten opzichte van elkaar waardoor zo nu een dan een tand half ontspoort en weer terugschiet. We draaien wat stelschroeven bij en lijnen het goed uit . Klonk weg !
Friends for ever !
Foto,s volgen