Zeilen in New Zealand

Tegenover de jachthaven van Whangarei ligt een bosrijk natuurgebied met een paar mooie "hikes" naar de top van de Parahaka, een heuvel van 300 meter met een schitterend uitzicht over het golvende landschap.
Iedere ochtend wandelt Marian met Jan (v) van de Sequoia ,onze buurboot en Martina uit Australië, naar de top van de heuvel .Goed voor de conditie en de beenspieren want als je niet oppast krijg je als zeiler snel dunne beentjes.
Carl en ik kunnen dan rustig doorwerken ,olie verversen ,filters vervangen ,lieren smeren etc.
Het typische cruisers leven met geestverwanten van alle nationaliteiten gaat weer zijn gang. Boat talk, lachen om Dave van de Rewa die alsmaar probeert via het internet een aantrekkelijk vrouwelijk bemanningslid te scoren , met zijn allen goedkoop pizza eten in een soort studentenkroeg , bbq op het haventerrein en biertjes drinken bij Pete en Martina aan boord van hun grote catamaran Havachat. Dat blijft toch altijd een heel vermakelijk deel van het cruisers leven, het optrekken met andere mensen.
We lopen Laura Dekker ook weer tegen het lijf. Het gaat goed met haar .Ze is net getrouwd en woont nog altijd op haar boot.
We moeten nog wachten op ons nieuwe grootzeil dus we besluiten nog een stuk van NZ te verkennen. In dagtrips zeilen we naar het Zuiden naar de Hauraki golf. Door de beschermende eilanden aan de Oceaan zijde voelt het als een binnenwater. Er wordt druk gezeild . NZ heeft het grootste aantal boten per inwoner ter wereld. Er is een wedstrijd aan de gang . Zonder gennaker houden we het toch aardig bij.
Aan het eind van deze golf ligt Auckland. Er is een reusachtige marina maar ze hebben geen plaats. Het begrip passanten steiger kent men niet. We gaan onder de Harbour bridge door en pikken een mooring op. Als we met de dinghy naar de kant gaan blijkt er zelfs geen dinghy dock te zijn ! Dan maar een betonnen helling optrekken.
Met de rode "hop on /off " bus verkennen we de stad . Auckland doet heel Europees aan . Een stad met druk verkeer, parken en pleinen verspreid over enkele heuvels. We bezoeken oa een oude kerk die helemaal gebouwd is van Kauri,het locale hardhout .Het hout is tegenwoordig nauwelijk meer te krijgen . Men is uiterst zuinig op de nog aanwezige soms duizend jaar oude traag groeiende bomen. De oudste , Tane Makuta, de heer van het woud , is 51 meter hoog ,heeft een omtrek van meer dan 13 meter en wordt geschat op 2500 jaar oud. Deze bomen komen alleen op de Noordelijke helft van het Noord eiland voor en worden ernstig bedreigd door een of andere schimmelinfectie die in de grond zit en verplaatst wordt door in de modder woelende wilde zwijnen ( die horen er eigenlijk niet) en touristen met modder onder hun wandelschoenen. ( die kwamen er oorspronkelijk ook niet voor)
Op een middag zitten we lekker in het zonnetje temidden van honderden Aucklanders in een park naar een groot scherm te kijken . De World Cup cricket . NZ tegen Australia. We krijgen een zwart vlaggetje met het gestileerde witte varenblad in de hand gedrukt en zwaaien een beetje mee. Niet erg opwindende sport. Australia wint.
De haven is interessanter. Er ligt een aantal vrij recente America,s cuppers waar je tegen betaling mee kunt zeilen .Spectaculaire boten. Bij het maritiem museum liggen nog een aantal beroemdheden zoals Steinlager, winnaar van de Volvo Ocean 89.
In het museum de zeevarende geschiedenis van NZ eindigend met twee zalen America,s cup en het leven van Sir Peter Blake de eerste NZ winnaar. Blake was een legende die bijna iedere belangrijke zeilwedstrijd had gewonnen. In 2001 werd hij vermoord tijdens een expeditie op de Amazone. Doodgeschoten door een stel boeven die de boot kwamen beroven.
Hij kreeg een staatsbegrafenis . Premier Helen Clark zei : " our little nation went into shock......he had brought great honor and fame to New Zealand"
De geschiedenis is hier nog jong.
Na een paar dagen vertrekken we naar het eiland Waiheki. Ook hier moeten we de dinghy de kant optrekken en met een hangslot vastmaken aan een hek.
Het is een lieflijk eiland , mooi glooiend, bosranden en weiden en prachtige wijngaarden. Her en der statige houten landhuizen ,een gezellig dorp met restaurants en winkeltjes ; we voelen ons direct thuis. Het eiland fungeert als buitenverblijf voor de Aucklanders. Veel dagjes mensen komen met de veerboot en mensen met centen hebben er hun tweede huis.
Ook wij doen een dagtrip en bezoeken een aantal wijngaarden waar witte wijnen van topkwaliteit worden geproduceerd . Er wordt uitgebreid geproefd.
Als we terugkeren bij het vertrekpunt staat er op de veersteiger een kleine man prachtig viool te spelen in de stijl van Stephane Grapelli , Hot Club de France. Ik blijf luisteren en we maken een praatje. Paul heet hij . Hij treedt op in allerlei jazz clubs met zijn band . Hij was ook al eens in Amsterdam. Morgen is er een jazz festival , of we ook komen vraagt hij.
De volgende avond zitten we op het gras, met een lekkere fles witte wijn tussen ons in van het organiserende wijngoed ,te luisteren naar de muziek. Om ons heen een paar honderd man in opperbeste stemming en er gaan flink wat flessen doorheen. Paul komt langs ,herkent ons en stelt ons voor aan andere musici " Marian and Frits from Holland" Mijn muziekgesprekje was kennelijk blijven hangen.
De volgende dag gaan we naar het schiereiland Coromandel .We ankeren in een ondiepe zanderige baai zeker een halve mijl uit de kust . Een paar vissersboten hangen scheef tegen een steigertje , zo ondiep is het . Opnieuw 0 faciliteiten. Met hoog water gaan we met de dinghy een riviertje op en lopen wat rond in het oude plaatsje. Kleurrijke oude houten huisjes geven het dorp een pioniers sfeertje. Na een uur of twee gauw weer terug anders valt het riviertje al weer droog.
We bezoeken vervolgens Great Barrier island dat de Hauraki golf aan de Oceaanzijde afschermt . Vandaar de naam. Totaal anders , eenzaam, een beetje dreigend met hoge rotspieken en dicht bebost met naaldbomen en enorme boomvarens.
Een enkel jacht ligt eenzaam in een baai. Wij varen door naar de hoofdplaats Fitzroy. Het blijkt te bestaan uit 4 huizen, een verlaten duikschooltje in een hok van 2 bij 2 en een supermarktje. Als we met wat boodschappen naar buiten komen zitten er een paar mannen in werkkleding met wat 6 packs om zich heen . " He ,happy hour " zegt Marian " may we join you " Ze kijken ons aan of ze water zien branden. Strangers!!!. Go away and leave us alone spreekt er uit hun stuurse blikken. Later horen we dat er veel zonderlingen in eenzaamheid in de bossen wonen van dit eiland . Alleen in het weekend komen ze bij elkaar in illegaal gebouwde kroegjes in het bos om zich helemaal laveloos te zuipen. Merkwaardig.
Terug in Whangarei blijkt ons grootzeil klaar. Phil Houghton heeft het met groot vakmanschap en oog voor detail in elkaar gezet. Er is ook zonwering voor over het doghouse gemaakt en een bimini voor over de kuip. Voor het eerst zijn we nu optimaal beschermd tegen de tropen zon.
Het is de hoogste tijd om uit Nieuw Zeeland te vertrekken want het is Mei, dus volop herfst. We gaan naar het Noorden en zeilen via de beroemde Bay of Islands naar Opua. Je kan hier nog makkelijk een week of twee rondzeilen van eilandje naar eilandje maar die tijd hebben we helaas niet meer want de terugreis naar de tropen is dik 1000 mijl en wordt in de herfst steeds riskanter.
Als we de Marina van Opua naderen zie ik weinig manouvreer ruimte en een nauwe ingang. Ik heb weer eens een van die merkwaardige intuïtieve momenten en doe iets wat ik nooit doe. Even testen of de achteruit het wel doet . Niet dus !!!?.... Ik geef maximaal roer naar bakboord en we zwaaien nog net uit de ingang weg naar ruimer water. Ik duik de motorkamer in . Morse kabel gebroken. Een van onze vrienden van Dockland 5 heeft het zien gebeuren en komt helpen. Met een tang op het hefboompje van de gearbox en Marian in de kajuit ingang kan ik vooruit of achteruit doorgeven aan John in de motorkamer. We meren veilig af.
De volgende dag monteer ik een nieuwe kabel.
We moeten nu echt weg. Er is een acceptabel weather window dus we klaren uit.
Op 16-05-15 vertrekken we naar New Caledonia