Captain Iglo op Galapagos

Als de zon opkomt zien we Santa Cruz voor ons liggen.Rechts erachter San Salvador  en links achter ons San Christobal. Na precies 5 etmalen zitten we binnen de Galapagos eilanden maar het is nog een flink stuk naar onze bestemming Isabela het meest Zuid-Westelijke eiland.
Vanuit de verte zien de eilanden er niet bijzonder uit. Langzaam glooiend oplopende vulkanen met hoger op de hellingen wat groen.Later blijken dat uitgebreide bossen te zijn.Langs de kust zwarte lavarotsen. Het maakt een kale dorre indruk.Her en der een stukje strand.
Als we Santa Cruz dwars hebben buigen we af naar het Zuiden.Een paar  spectaculaire rotseilanden liggen op onze route. Pinzon,Los Hermanos, 4 stuks en Roca Burra,een eiland als een  op het water liggende leeuw.
De kaart blijkt weer eens niet te kloppen en daarom varen we met een hele ruime boog de baai van Villamil  in,de hoofdplaats van Isabela. In de schemer vinden we op aanwijzing van Maarten van de Hera een goede ankerplek. Na onze voorspoedige zeiltocht van 900 mijl slapen we even lekker uit.
Na het ontbijt nemen we contact op met JC de Soto onze agent. Ik mag als schipper als enige naar de kant om met JC de zaken te bespreken en gegevens uit te wisselen.Zijn "kantoor" is een bankje in de schaduw onder een boom bij het dinghy dock. JC is een markante figuur,77 jaar,ex vlieger,iedere dag een ander Hawaï hemd aan en de onafscheidelijke Ray ban op het verkreukelde koppie.Hij is de regelneef en soms de reddende engel voor de zeilers.
's Middags komen de autoriteiten met JC aan boord,5 stuks.Ze vragen van alles en simultaan zitten 3 mannen hetzelfde op te schrijven. Er worden foto's gemaakt van de motorruimte.. Mooi schoon señor,gracias. Voor de zekerheid geeft de schipper de dubbele inhoud op van de holding tanks. Ook die worden op de foto gezet. Hoewel er de hele dag stroming staat in de baai en er een 2 mijl brede verbinding is naar open zee,wordt ons verzocht de poep minstens 2 mijl uit de kust te lozen. Overal om ons heen echter liggen tientallen zeeleeuwen op de rotsen te luieren die maar een ding doen ; schijten en ruften. Daar kan mijn keuteltje best bij zou je zeggen.
Tot slot wordt door een health officer een spuitbusje met gif leeggespoten in de boot. De luiken moeten 5 min dicht blijven. Daarna worden we bedankt,we komen in aanmerking voor 21 dagen verblijf. De 900 dollar,parkfee,cruising permit etc wordt in een envelopje meegenomen samen met alle paspoorten. We mogen aan land.
Als we aanleggen aan het dinghy dock moeten we letterlijk over de weinig frisruikende zeeleeuwen stappen en op het paadje versperren drie zeeleguanen ons de weg,onverstoorbaar languit soezend in de zon. De dieren zijn inderdaad  tammer dan tam.
In de hippe strandbar met de locale tarzan achter de bar is het happy hour,coctails en bier.
We hebben de zeiltocht goed gedaan en de horde van de autoriteiten is dankzij JC soepel genomen.Even een klein feestje.
Villamil is een slaperig plaatsje . Het is niet onaardig,2000 inwoners, vriendelijk,een paar touristenbureaus, enkele duikscholen en her en der een supermarkt. Een oude bakker die heerlijke krakelingen bakt is iedere dag open zegt hij maar wij treffen bijna altijd een dichte deur.Een ander levensritme. Er zijn genoeg restaurants met redelijk eten voor een goede prijs.Het is er wel stoffig want er zijn uitsluitend droge zandwegen.
Zelfstandig kun je haast niets ondernemen,zelfs snorkelen rondom de boot is al verboden. Alles moet onder begeleiding van een gids en dat kost dus geld. Meestal meer geld dan redelijk is,maar ja,het is nu eenmaal Galapagos.
De eerste dag wandelen we wat door het plaatsje en informeren naar verschillende excursies.Theo wil in de paar dagen die hij op de Galapagos heeft nog zoveel mogelijk zien.
We boeken een tocht naar de lavakanalen. Het zijn grillige pijpstelsels oorspronkelijk ontstaan als afvoer van vulkanische gassen. De zee heeft het in bezit genomen en het is nu een grillig labyrint van met zeewater gevulde kanaaltjes. Op de oevers staan dorre struiken en cactussen,daartussen hebben Blauwvoet Genten hun nesten. Soms maken de paartjes vreemde dansjes waarbij ze hun knalblauwe zwempoten hoog optillen.Een koddig gezicht.
Grote zeeschildpadden zwemmen vlak langs je in de doorgangen. Ook zien we bij het snorkelen een enkele verpleegsters haai.
De grootste verassing wacht ons echter bij de ingang van het rif. Als we met de snelle motorboot naderen zien we tientallen vogels rondcirkelen en in het water duiken waar ze van alles oppikken. Dichter bij lijken het wel grote stukken darm die in het water drijven.Plotseling komen twee grote zwarte steile rugvinnen boven water. Ik herken ze onmiddelijk. Orca's!! Twee enorme mannetjes patrouilleren langs de toegang van het rif. Ze wagen zich vlak bij de branding. Veroorzaken zij  al die troep en darmen in het water? Na enkele minuten komen ze weer boven. Je hoort ze blazen en dan is het duidelijk. Een van de twee heeft een grote zeeschildpad in zijn bek. Vlak naast elkaar duiken ze nu onder water waar de schildpad uit elkaar wordt gescheurd. Zelfs onze gids en de schipper zijn stomverbaasd en enthousiast. Ook zij hebben dit nog nooit gezien. Top predatoren aan het werk .Boeiende natuur,gruwelijke wreedheid,mateloze efficiëntie en schoonheid .Het is alles tegelijk. Een onvergetelijk moment! Tot op een meter of tien kunnen we ze benaderen en een half uur lang blijven ze jagen en eten . Dan hebben ze genoeg van de belangstelling en zwemmen naast elkaar telkens bovenkomend en blazend naar dieper water .Als we van de snorkel tocht in de canales terugkomen zijn ze weer terug om te jagen. Vijf dagen lang horen we van groepen die deze excursie doen dat ze nog altijd bij het rif bezig zijn .Daarna zijn ze verdwenen.Alle zeeschildpadden op? Trek in wat anders? De natuur is meedogenloos. Lijden en opgegeten worden is meestal het einde van het individu.Onbelangrijk voor het voortbestaan van de soort bij intacte evenwichten.
We boeken de veerboot naar Santa Cruz. Ik heb de afgelopen dagen echter geen veerboten gezien.Met een sloepje worden we afgezet op een motorbootje van een meter of dertien. Is dit de veerboot? Twintig man worden op de langs banken gepropt in de kale kajuit. Wij vinden nog een plekje op het brugdek vlak achter de bestuurder. Drie tweehonderdvijftig pk buitenboordmotoren doen het werk. Vol gas en stuiteren maar.
In krap twee uur zijn we in santa Cruz,het belangrijkste eiland.Aardig plaatsje rond een baai met een flinke haven. We vinden een goedkoop hotel. De eigenaresse , een oude magere versleten dame,wil eerst precies weten hoe e.e.a. in elkaar zit. Twee mannen en een vrouw? Wie is met wie getrouwd? Theo krijgt toch maar een kamer apart.
Met een taxichauffeur die tevens als gids dient,gaan we een eind de vulkaan op.Boven zijn er prachtige bossen en groene weiden. We zien de reuze schildpadden in hun natuurlijke omgeving.De tijd staat hier stil.Onverstoorbaar,vrijwel bewegingloos,malen ze de vruchten die van de bomen gevallen zijn naar binnen. Achter iedere schildpad is er in het vochtige gras een platgedrukt spoor als van een kleine tank. Een stel dommelt in een poel. Slapen,stukje verplaatsen en wat eten is hun wereld. Ze worden er stokoud mee.
De volgende dag maken we met een motorboot een tocht naar een ver in zee gelegen eiland. Er bevindt zich een zeeleeuwen kolonie. De kleintjes liggen overal op de rotsen. De dominante bull bewaakt ze. Je mag niet te dichtbij van hem Àls we gaan snorkelen schieten er verschillende jonge zeeleeuwen om ons heen. Overal zijn er kleurige vissen. Een prachtige zwartwit gespikkelde aardelaarsrog zweeft voorbij.
Het water is mij te koud. Marian en ik gaan er eerder uit. De Humboldt  stroom brengt z'n koude Antarctische water helemaal tot op de evenaar.Daardoor is het leven onder water even interessant en overvloedig als op de Galapagos eilanden zelf.
We maken nog een dagtocht naar San Cristobal, het meest oostelijke eiland. Met een gids maken we een lange wandeling,we bezoeken een klein museum over het ontstaan van Galapagos en snorkelen vanaf een strand temidden van zeeschildpadden,roggen en zeeleeuwen. Helaas was het water erg troebel.
Daarna terug naar Isabela . Argonaut ligt nog veilig achter het anker. Maarten van de Hera heeft zo nu en dan de generator laten draaien.
Het zit erop voor Theo. We nemen afscheid bij de "veerboot". Hij heeft inmiddels een bruin verbrande zeemanskop en een volle grijze baard. Enkele dagen later krijgen we bericht uit Nederland. Theo heet op de OK voortaan Captain Iglo !
Theo het was heel gezellig met je en het was heerlijk om te zien hoe zeer je genoot van alles.
Het leven aan boord ligt je wel en op onze boot ben je altijd welkom.
We boeken een wandeltocht naar de vulkaan Siërra Negra. Steeds hoger wandelen we door het groen de helling op.Om ons heen zien we Darwin vinkjes, mooie vlinders en onbekende boomsoorten.
Het uitzicht over de caldera is indrukwekkend.Een kilometers brede zwarte lavaprop sluit hier als een kurk het vloeibare vuur onder de aardkost af. We lopen naar een nog hoger gelegen helling. Brede pijpstelsels laten hier zwavelig gas ontsnappen. Een vreemd kaal maanlandschap   strekt zich voor ons uit. Tientallen kilometers ver kunnen we over Isabela uitkijken.Ver in zee zien we wazig een aantal andere eilanden van de Galapagos groep.
De volgende dag doen we een duikexcursie bij Isla Tortuga. Marian houdt het bij snorkelen aan het oppervlak maar ik ga duiken.
Het groepje is verrassend ongeorganiseerd. Een Frans meisje weet niet hoe ze haar vest moet vullen en plonst aan de hand van de duikinstructeur hyperventilerend in het water. Mijn toegewezen buddy besluit op het allerlaatste moment te gaan snorkelen dus ik ben alleen.Heel ongebruikelijk. De rest van de groep gaat er in hoog tempo vandoor. Onderwatertouristen! Doe toch rustig aan en kijk toch om je heen. In mijn eentje houdt ik de steil oprijzende rotswand van het eiland rechts.Niet verdwalen!
Het water is wat troebel. Aan de grens van het nog zichtbare zie ik een paar keer een grote hamerhaai met langzame slagen van zijn staart  verdwijnen. Op dezelfde manier zie ik in de verte een paar manta's.
Als ik een richel nader en ik op het punt sta erover heen te zwemmen zie ik hem aankomen.Ik hou in en maak zo weinig mogelijk bubbels. Een enorme openstaande muil komt op me af. Als een soort spoilers geleiden de twee  zijdelingse  kopuitsteeksels het water naar binnen.Hij komt met de breedte van een modale huiskamer over me heen zweven. Ik zie de witte buik met een paar zwarte vlekken. De grote kieuwspleten aan de onderzijde die het gefilterde zeewater weer laten uitstromen kan ik bijna aanraken. Het is alsof een buitenaards ruimteschip over me heen zweeft. Dan komt de lange doornachtige staart. Op de staartwortel staat een klein vinnetje en ik zie hoe hij er kleine stuurbewegingen mee maakt. Met ontzag en verbijstering kijk ik hem na.Wat een uitzonderlijk schepsel.  Ik probeer mijn ademhaling weer onder controle te krijgen.
Als ik weer aan boord klim hoor ik dat Marian al snorkelend  vier manta's onder zich door heeft zien passeren!!
We bereiden ons voor op de 3000 mijl lange oversteek naar de Marquesas. In een strandbar praten we erover met de Amerikanen van Rewa, een prachtige 20 meter lange S en S kits gebouwd door Abeking en Rasmussen, meer dan twintig jaar geleden. Nog altijd een plaatje!
Het is al donker en we besluiten met Rewa een hapje te gaan eten. Plotseling zie ik een hele rij lichtjes de baai uitvaren. Alle zeiljachten lijken te vertrekken. Vreemd. Gekscherend zeg ik tegen de Amerikanen van Rewa:"Het zal toch niet een tsunami alarm zijn"
We informeren bij de bareigenaar of hij iets weet. Ja,het is code rood tsunami alarm! De hele bevolking van het plaatsje is al de heuvels in gevlucht. En hij zegt ons niets !! De zak hooi!!
Hij weet toch dat we op een boot zitten? Vanwege een paar biertjes!!
We gaan direct op weg naar het dingy dock vier kilometer verderop. We haasten ons,nu en dan een hijgend looppasje,dan weer zo snel mogelijk wandelend over de donkere stoffige zandweg.Verderop staat een agent met een terrein motor. Wanneer komt de vloedgolf? Vannacht om halfdrie. Gelukkig,dat geeft ons voldoende speling. Iets rustiger lopen we door.
Een pick-up stopt. Het is de eigenaar van de duikschool. Naar de haven? Ook hij wil de zee op met zijn boot. Stap maar in. Met een man of vijf in de bak stuiven we naar het dok.
In pikdonker komen we bij  Argonaut aan. Er liggen nog maar vier jachten . Het anker moet ik met de hand ophalen want het koppelingsdeksel ligt ergens op de bodem van de oceaan. Het gaat traag. Het anker ligt tien meter diep,de ankerketting weegt 2,4kg per meter en het anker 35 kilo.....
Als laatste verlaten we de baai. Snel naar dieper water. Recht naar het zuiden.Tot overmaat van ramp valt de Raymarine  kaartplotter uit.De kaart zit voldoende in mijn hoofd maar we weten niet precies meer waar we zitten. Boven duizend meter diepte laten we de boot drijven. We houden beurtelings wacht. Rond drie uur s'nachts zie ik her en der wat lichtjes terugkeren naar Isabela. Alarm ingetrokken? Vloedgolf al voorbij?
In de ochtend herkennen we de kustcontour niet meer. Waar zitten we? We starten de oude reserve computer met het tweede navigatie systeem ( bedankt Aart) .Met de GPS gegevens plotten we onze positie. Het blijkt dat de stroom ons gedurende de nacht 20 mijl naar het Westen heeft meegevoerd ! Pas om een uur of twaalf zijn we terug op de ankerplaats. Rewa ontbreekt net als enkele anderen die maar meteen zijn doorgezeild richting Marquesas.
Later horen we dat het alarm was gegeven wegens een zware aardbeving in Chili.Om 1 uur s'nachts was het al ingetrokken.Er was niet meer dan 50 cm stijging van het waterpeil geweest op sommige plaatsen.Veel stress maar gelukkig " loos " alarm.
Het uitklaren duurt een dagje langer dan voorzien maar op 8 April hebben we de stempels in onze paspoorten en een zarpe voor de Marquesas.
We mogen vertrekken .