3000 Zeemijlen

Het is een nevelige bedekte dag als we om 10.30 uur anker op gaan. De Capitania zwijgt in alle talen als ik ze op kanaal 16 in het Engels oproep om toestemming te krijgen de baai van Villamil te verlaten. Niemand spreekt Engels.
De Siërra Negra vulkaan verdwijnt snel in de nevel. Vaarwel Isabela!Vaarwel Galapagos ,je hebt je reputatie waargemaakt!
Er staat geen spat wind dus voorlopig de motor aan. De nieuwe dynamo doet het goed nu ik de bedrading van de interne regulateur ontkoppeld heb. Ten onrechte waren de interne en externe regulateur gelijktijdig aangesloten. Hopelijk nu wat rust op het elektronica front.
We varen over een spiegelgladde zee ,daardoor kunnen we goed zien wat er allemaal om ons heen zwemt en vliegt. We zien enorme zeeschildpadden lucht happen aan het oppervlak. Kleine rifhaaien zwemmen naast de boot. Een adelaarsrog springt uit het water en landt met een  enorme klap, het schuimende water spat meters hoog op.Als we op de boeg staan te kijken schuift er een vier meter brede mantarog onder ons door. Regelmatig zien we de vleugeltips van mantas aan het oppervlak. Vogels in alle soorten en maten scheren over het water,veel Galapagospijlstormvogels maar ook kleine stormvogeltjes. Zwart met een bruine chevron op de vleugels en een witte vlek boven op de staartwortel. Broze vogeltjes niet veel groter dan een zwaluw.Geleidelijk krijg ik in de gaten dat er twee verschillende soorten moeten zijn. De ene is een driftig vliegertje,als een kleine duif,met ook mooie glijmomenten. De andere soort is nog iets kleiner en fragieler en vliegt met een onvoorspelbaar zigzagpatroon over het water.Zo nu en dan stopt hij,trappelt met zijn ragfijne pootjes op het oppervlak en pikt iets op.
Net een vlinder die even op een bloem zit met opgeslagen vleugels, zo "staat" hij op het water.
Wat hij pikt? Een visje? Een mini garnaaltje dat zich schuilhoudt in het oppervlak? We zien het gefascineerd aan.
Als de zeebodem onder ons wegzakt naar 2 kilometer wordt het stiller.We zien nog maar enkele vogels maar er is niets meer aan het oppervlak.De zee is diep en leeg.
Na een uur of drie komt er wat wind en hijsen we de zeilen.Een uur later kan de motor uit en met 9 knopen wind dwars inkomend en 6 knopen door het water gaan we de eerste nacht in.
Hoewel de Marquesas  vrijwel pal West van ons liggen moeten we eerst zuid-west varen naar de 4e of 5e breedtegraad om de Zuid-Oost passaat op te pakken. Om 19.00 uur is het stikdonker. Ik zou als eerste 3 uur gaan slapen maar er verschijnen hier en daar wat lichtjes. Vissers. Zitten ze nog binnen de 60 mijl zone? Illegale shark finners? We houden minimaal 2 mijl afstand.
Ik hoor wat ratelen bij de kielkast,een akelig  geluid. Met de zaklantaarn in de kast gekeken maar het ziet er normaal uit. Even later loopt de snelheid geleidelijk terug naar 4 knopen. Vreemd. Staan de zeilen goed? Altijd lastig te beoordelen in het donker. Plotseling zie ik door de fluorescerende diertjes in het zog wat oplichten. We slepen iets mee!, Als ik nog eens kijk zie ik vanaf beide roeren een lijn strak naar achteren lopen. Longliners!! Met de pikhaak halen we de lijn omhoog. Er staat een enorme spanning op. Wat ermee te doen? Onder de boot gaan in het donker is geen optie. Er zit niets anders op dan de lijn door te snijden. Het mes erdoor.De lijn schiet weg aan bakboord en ook aan stuurboord verdwijnt de lijn met even later een onduidelijk donker boeitje.
Het uur erna herhaalt zich dit nog drie keer ! Telkens raken we de lijn alleen kwijt door hem door te halen. Triest voor de vissers maar we kunnen niet anders.Klungelig om die longlines zo oppervlakkig te zetten zonder lichtbakens.
De volgende dag is het zonnig. De wind blijft vrij licht maar er staat een heel onregelmatige deining. De zeilen klapperen en de giek slaat heen en weer,de boot schudt ervan. Oploeven dus om maximale druk te krijgen. Dan maar wat extremer naar het Zuiden. Het helpt maar het geslinger gaat door en is zo onregelmatig dat(iets wat nooit gebeurd) Marian en ik allebei wat katterig worden. Lang binnen blijven om te koken lukt niet. Dan maar een blik ravioli even opwarmen.
S'avonds heb ik het moeilijk,de bekende knoop in m'n maag. We praten erover. Kunnen we dit wel aan zo'n enorm stuk? Is alles wel in orde? Er ging al zoveel kapot .Als de oude IBM computer crashed met de navigatie,wat dan , want de Raymarine doet echt niets meer. Had ik die terminals die een beetje roesten in de mast niet schoon moeten maken en beter bekijken,heb ik,had ik.had ik,als,als,als.....
Geleidelijk kom ik weer tot rust.Marian,nuchter als altijd "er zijn mensen met kleine kinderen die het ook doen op boten die een stuk kleiner zijn"
Dag drie worstelen we ons door de zone met buien en wisselende wind. Heerlijk, er kletteren bakken vol zoet water over de boot.Alle smog van Panama City en het vulkanische stof van Galapagos spoelt weg. Je ziet de zeilen twee tinten lichter worden.
Als toetje echter een bak wind. Voor de zekerheid zetten we een tweede rif voor de nacht en rollen de Genua iets in,we gaan hard genoeg.
Ook de vierde dag nog veel buien met wind maar het is niet meer zo onvoorspelbaar en rif twee gaat er weer uit. Het is duidelijk dat we nu in de zuid-oost passaat zitten. s'Nachts komt nog eenmaal een enorme bui over met gedurende 20 minuten 30 knopen wind. Door wat af te sturen nemen we de druk van windkracht 7 wat weg.
Geleidelijk settelt het weer zich wat en wij raken ook beter gewend.
Ik besluit te gaan vissen en open de doos met het kunstaas. Het zit vol met merkwaardige visjes met scharniertjes,een boos kijkend oog met gele kippeveren,glimmende kopjes met siliconensliertjes in de kleuren roze,fluorescerend blauw,geel en gifgroen. Eigenlijk snap ik het niet .Het gemiddelde prooivisje van tonijn en zijn aanverwante makkers is bescheiden zilvergrijs met een donker ruggetje en lijkt niet in het minst op de gekleurde bling in mijn visdoos en toch werkt het .Vissen zijn kennelijk siliconen liefhebbers .Hoe onwaarschijnlijker hoe lekkerder.
De keuze valt op roze bling met glimmend kopje met daarin aan beide zijden een dwaas kijkend oog. Het pupilletje zit los en belooft een "irresistable rattling action" volgens het opschrift op het doosje.Over boord het ding .Happen maar !
Na een half uur wordt roze bling gegrepen door de TGV. Binnen 10 seconden verdwijnt 100 meter lijn gierend van de spoel. Dit moet stoppen!! Ik ga vol in de remmen en draai de weerstand van de molen maximaal op maar de lijn loopt gewoon door. Aan het eind volgt een "twang" en het korte zeehengeltje dat zo wat op breken stond veert recht. De lijn met 55 kg breeksterkte is kapot ! Gelukkig is hij afgebroken bij de wartel dus ik heb mijn hele lijn nog.
Roze bling siert nu echter  de onderlip van een dikke tonijn of zoiets en voert daar zijn irresistable rattling action uit !?... There is always a bigger fish !
De volgende dag gebruik ik mijn kleinste kunstaasje en vang drie kleine tonijntjes die in een stoofpotje met groene curry gaan.Redelijk te eten.
Het lijkt saai en eentonig maar de dagen gaan verrassend snel voorbij. Koffie zetten,ontbijt maken,positie op de computer controleren,weerbericht binnen halen,stroom draaien,olie generator controleren,rif eruit,rondje over het dek ,zit alles nog goed,met de verrekijker de mast top en de zalingen bekijken. Luisteren naar het radionetje met de wederwaardigheden van de andere zeilers. Berichtjes maken voor het thuisfront,wat bijslapen.Her en der wat klein onderhoud en daarna avond eten maken. Dan begint de eerste wacht , een uur na zonsondergang.
We doen 3 uur op, 3 uur af zodat we per nacht 6 uur kunnen slapen. In de laatste wacht komt de zon op en dan zijn we weer een kleine 200 mijl verder. We doen om en om . De ene dag gaat Marian als eerste slapen en de volgende dag ik. Overdag slapen we een à twee uur bij als we daar behoefte aan hebben. Zo blijven we redelijk uitgerust en fit hoewel het constante bewegen van de boot toch wel vermoeiend is. Energie sparen en comfortabel zeilen is het motto.
s'Nachts 15 April is het volle maan.De boot wordt verlicht alsof het dag is maar met een vreemd kleurloos licht.Het lijkt haast een ouderwetse zwart wit foto.Er gebeurt iets vreemds.Aan de onderzijde van de maan begint een klein partje te verdwijnen en een half uur later is de zilverwitte schijf verdwenen! Midden op de Pacific bij heldere lucht een complete maansverduistering.Spectaculair! In plaats van de altijd wat onnatuurlijk plat aandoende witgele schijf hangt er nu een oranje bol .Het strooilicht maakt een zijde wat gelig wat overloopt naar donker oranje aan de tegenover liggende kant .Het versterkt het effect van een loshangende bol.Het is alsof je het pingpong balletje tussen duim en wijsvinger kunt pakken.Ik vraag mij af waarom dat bolletje daar blijft hangen en niet naast me in zee plonst.Na een uur of drie is alles voorbij en is het vertrouwde heldere maanlicht weer terug.( heel jammer dat we het niet goed op de foto konden krijgen )
Omdat wat verse vis op het menu best wel weer eens lekker is gooi ik het kleine kunstaasje weer uit. Na een uurtje is het raak. Het bekende gierende geluid van de molen.Langzaam de weerstand op draaien.Marian remt de boot wat af door nog wat af te vallen en de fok strak naar binnen te schoten. Ik krijg controle. 300 meter achter de boot zo nu en dan een forse schuimende plons .Dit is een grote jongen.Het moeizame takelwerk begint,zeer vermoeiend.Een half uur later zien we op twintig meter van de boot een slanke staart die met grote s-vormige zwiepen door het oppervlak snijdt.Dan weet ik het wel .Marlin! Uiteindelijk is hij dicht genoeg bij .Lus om de lijn ,vis er doorheen laten en bij de staartwortel aanhalen.Hij ligt op het zwem plateau.Wat een schitterende vis.Op de rug en op de kop diep donkerblauw met een fluorescerende glans,een spierwitte flank en buik.De snavel is opvallend kort en het lichaam is slank als van een Sailfish.Dit is geen normale Marlin.
We overleggen. Dit past nooit in het vriesvak,maar het is wel dagen lang verse vis.Onthaken?
Lastig en niet ongevaarlijk bij die scherpe snavel. Ondertussen geeft de vis de geest.Hij had het waarschijnlijk toch niet getrokken.
De rugdelen leveren prachtig witroze  vis vlees op.Het vriesvak zit overvol en nog twee grote dagporties staan in de ijskast.Het thuisfront,Wiebe en Jelle is er snel achter .Het is een short billed spearfish ,een kleine marlin soort.Het schijnt een vrij zeldzame vangst te zijn in dit deel van de oceaan .Meestal worden ze rond Hawaii gevangen.Helaas ,hij smaakte echter uitstekend en ook de andere rovers onder water hadden nog een flinke buit.
Na 10 dagen zitten we al op 2/3 met een daggemiddelde van 193 mijl! Het komt echter met een prijs .Doordat we de wind ( noodgedwongen) 3/4 op de kont houden gaan we weliswaar snel maar we komen steeds verder ten zuiden van onze koerslijn naar Hiva Oa uit. Dan draait ook nog eens de wind veel te vroeg naar het Oosten.Dat wordt nog 1000 mijl afkruisen en dat kost veel tijd en extra afstand.De weerkaarten worden nog eens bestudeerd.Een heel stuk ten Noorden van ons staat de wind nog enkele dagen Zuidoost of OZO.Ooit zullen we naar het Noorden moeten dus dan nu maar.Gedurende een etmaal varen we naar het Noord Westen .Op de kaart een afschuwelijk ongunstige slag die door de geleidelijk naar ZO draaiende wind er steeds beroerder uitziet.Tanden op elkaar en doorzetten ondanks de hobbelige zee.De ruim 190 mijl die we Noordelijker komen brengt ons maar 60 mijl dichter bij ons doel maar na gijpen liggen we echter weer rustig over stuurboord ruim boven onze koerslijn en lopen als een speer.Hiva Oa we komen er aan! Nog 750 mijl ,nu maar hopen dat de gribfiles kloppen.
Anderhalve dag hebben we er profijt van en kunnen zelfs nog wat diepte winnen maar daarna draait de wind onherroepelijk naar het Oosten en na nog een dag hebben we al ons wisselgeld weer ingeleverd.Nog een paar honderd mijl afkruisen .Op kleine windschiftingen die op de gribs  verschijnen kan ik de hoeken nog wat verbeteren en daardoor blijven we opschieten.Na precies 16 etmalen zitten we 10 mijl van Fatu Hiva maar omdat we met de Hera hebben afgesproken gijpen we nog een keer en zeilen de laatste 50 mijl over bakboord naar Hiva Oa.
Aan het eind van de middag van 25 April varen we de baai van Atuona binnen en gaan voor anker.
Indrukwekkend hoge steile bergwanden rijzen uit zee op. Een diep dal strekt zich voor ons uit.Op de hellingen uitbundig tropisch groen in alle tinten.De grillig gekartelde top van de duizend meter hoge Temetiu verdwijnt in de stomende wolken .Mooi,ja...heel mooi!
Hiva Oa is het eiland waar Jaques Brel en Paul Gauguin hun paradijs vonden.Ze wilden er nooit meer weg .Beiden waren ernstig ziek .De kettingrokende Brel had longkanker , Gauguin tertiaire syfilis.
Gauguin zwierf al meer dan 10 jaar rond in Polynesië en had genoeg van het koloniale Tahiti met z,n hypocriete ambtenaren en de dwingelandij van de kerk.Hij lag met beiden overhoop.Op Hiva Oa vond hij de afzondering en het geluk met zijn inmiddels derde inheemse tienerbruid.Hij kreeg er nog een dochter mee Hij maakte er zijn mooiste schilderijen. Brel bleef hier tot zijn dood in een Parijs ziekenhuis.Hij wilde op Hiva Oa begraven worden .
Vlak bij elkaar liggen ze op het kleine kerkhof op de helling boven Atuona .Twee mannen die onafhankelijk waren en niet meer in het gareel wilden lopen.Weg van de omgevingsdruk,rust in je kop, jezelf zijn, vrijheid !
Is dat niet wat iedere zeiler zoekt?