Een nieuw seizoen

Eind October keren we terug naar Aruba.De boot ligt er goed bij .Weliswaar veel stof op het dek maar binnen kurkdroog en geen beestjes.
We blijven veel te lang hangen op Aruba .De combinatie mooie stranden ,gezellige cafés en restaurants,maar vooral onze vrienden zorgen voor telkens onderbreken van het werk aan de boot terwijl er heel veel te doen is .
Het schuurwerk aan het onderwaterschip besteden we nu maar eens uit aan Chepito en z'n collega bij Varadero Marine.We hebben veel plezier met de mannen van de werf .Prima sfeer,goed vakwerk en betaalbaar.Een doofstomme man die vaak op de werf komt biedt regelmatig ( niet helemaal legaal gevangen ) kreeft aan voor een paar dollar .Smulluh!
We maken kennis met Mike en Ineke.Ineke,nb geboren in Brunssum,emigreerde op haar vijfde naar New Zealand maar spreekt nog prima Nederlands .Ze staan met hun boot al drie jaar daar op het droge..Ze maken van daar uit wel reizen naar Zuid Amerika als backpackende  oudere jongeren.Het blijkt de beste manier om door dat continent te reizen maar daar komen wij pas later achter.
Na vijf lagen epoxy op de kiel,twee lagen nieuwe antifouling en een mooie nieuwe waterlijn gaat Argonaut weer te water.
Na een paar dagen water onder de vloer ! Even proeven .Zoet water ! gelukkig geen lek.Na wat zoekwerk blijkt dat de boiler binnen zijn isolatie lekt .Niet te repareren .Bellen ,mailen,garantie .De Italiaanse fabrikant gaat met spoed iets regelen. Pas na het Panama kanaal volgt bericht of we even langs Miami kunnen komen om hem op te halen ! Ha Ha .Dat wordt dus koud douchen tot New Zealand.
De nieuwe fok moet ergens uit Oost Europa komen en dat duurt lang .daarna moet hij van de vervoerder naar de boot .een dag werk .eerst naar de douane op het vliegveld ,dan onder begeleiding van een douane auto naar de douane in Barcadera ,10 km verderop,weer inspectie ,papieren etc en vervolgens onder begeleiding van een andere douanier naar de boot om zeker te zijn dat het zeil ook op de boot ligt .!! 4 zeillatjes die apart nakomen ondergaan dezelfde procedure .
De nieuwe accu's van Marine Warehouse uit Miami worden wel keurig op tijd afgeleverd.Een zorg minder.
Het grootste probleem blijft echter de 24 V  dynamo. Hij laadt niet .Door laten meten ,hij blijkt doorgebrand.Opnieuw laten wikkelen .Hij levert nu wel stroom maar er blijven telkens zekeringen doorbranden en er lijkt ook stroom te lopen via de dynamo en het diode blok als de motor stilstaat.Dat kan toch niet .Wat is er toch mis ? Dagen lang bedrading doormeten en labelen ,wat loopt waar naartoe ,aansluitingen  controleren op corrosie ,ik snap het niet .Douwe ,de techneut in NL denkt dat een relais stuk is.Stuur maar op Douwe,Aart onze volgende gast neemt het wel mee.Voor de zekerheid bestel ik een nieuwe regulateur en dynamo in Miami want het is een essentieel onderdeel dat de stroom levert voor de boegschroef en de ankerlier.Nog maar een week wachten .
Uiteindelijk is het dan zover.Op 24 /12/13 vertrekken we naar Santa Marta in Colombia.Marian heeft de boot versierd met kerstspulletjes.Binnen overleven ze wel al glitter strooiend maar buiten waait er wel eens een kerstmannetje van de railing over boord.De man overboord knop op de Raymarine druk ik er niet voor in.
Mike en Ineke zijn ons voorgegaan en hebben het flink voor de kiezen gehad van compleet windstil tot 30 Kn wind en de Full Circle meldde zelfs 40 Kn. Volgens Mike zou het no 5 op de lijst van lastige passages zijn . Ik lees Jimmy Cornell er nog maar eens op na .Uit de acceleratie zone blijven rond het schiereiland Guajira en uit de tegenstroom die onder de kust staat en die tegen de passaat inloopt waardoor er een zeer ruwe golfslag ontstaat.Tenminste 20 mijl uit de kust blijven .Het wordt voor ons dus een kalme tocht ,soms zelfs even de motor er bij ivm te weinig wind.Op tweede Kerstdag lopen we smorgens met een lekkere bries recht op Santa Marta aan .Het is prachtig omgeven door hoge bergen .De hoogste top van de Siërra Nevada ,ruim 5000 meter en met eeuwige sneeuw bedekt , kunnen we helaas niet zien want de opstijgende vochtige tropische lucht zorgt voor een ondoordringbare wolkenmassa rond deze toppen .
Om twaalf uur meren we af in Marina Santa Marta ,modern,zeer comfortabel en veilig door 24 uur bewaking .Mike en Ineke helpen bij het afmeren en we worden meteen voor de avond uitgenodigd voor een Kerstborrel bij Stewart .Hij is helicopter piloot voor een palmolie firma en bewoont een appartement met een groot dakterras vlak bij de haven .Het wordt een heel gezellige avond.
Santa Marta bevalt ons goed.Het heeft een aardig historisch centrum en een leuke boulevard met terrassen .Het is er niet duur en we kunnen goed inkopen.
We boeken een tocht naar Minka ,een hoog in de bergen gelegen indianen dorp waar we met een gids een lange wandeling maken door met oerwoud bedekt bergachtig terrein .Heel mooi,prachtige vergezichten over het oerwoud ,overal kleine stroompjes met helder water,schitterende natuur.De volgende dag heb ik een dikke knie waar ik een paar weken flink last van houd. Waarschijnlijk een achterhoornscheurtje want daar crepiteert het toch een tijdje.
Oud en Nieuw vieren we met een hele club met een maaltijd aan een lange tafel in een gezellige straat met allemaal restaurants en daarna vuurwerk op het dakterras van Stewart.
Via Dino de agent ( shipping agent) die ons ingeklaard heeft en zeer behulpzaam is boeken we een collectivo ,een voyager die als snelbus gebruikt wordt,naar Cartagena .We hebben vier nachten geboekt in een veel te duur hotel.Alle prijzen zijn nu hoog en zeker in Cartagena want alle Colombianen hebben  in deze periode 2 weken vacantie en ze gaan graag in eigen land op reis.
Het hotel staat in Boca Grande een langgerekte wijk langs het strand met moderne hoogbouw en een grote boulevard met winkels en terassen.Met de taxi à twee dollar gaan we drie dagen naar het oude centrum dat helemaal ommuurd is met fraaie toegangspoorten uit de Spaanse tijd .Telkens ontdekken we nieuwe straatjes en pleinen met veel boutiques en restaurants.De huizen zijn mooi gerestaureerd en goed onderhouden .Het maakt een rijke welvarende indruk.Er zijn een paar prachtige oude kerken en een aantal musea .We bekijken het Goud museum waar sieraden en beeldhouwwerkjes te zien zijn die door de Inca uit goud zijn vervaardigd .Heel typerend die krachtige indiaanse motieven ,heel kunstzinnig .
Een speciale attractie in Cartagena zijn de prinsesjes, de mooie dochters van de Colombiaanse middenstand ,die s'avonds paraderen langs de terrassen.Vaak worden ze begeleid door hun moeder of een lelijk dik vriendinnetje want dan kom je zelf zo goed uit.Naaldhakken,ultrakorte superstrakke mini jurkjes etc.In NL zou je dat ordinair noemen maar in dit werelddeel wordt totaal anders omgegaan met mooi en aantrekkelijk zijn .Het is hier " Kijk eens hoe sexy ik ben" .Over even wat oppimpen wordt hier ook niet moeilijk gedaan want ik zie op een avond op het terras meer siliconen voorbij komen dan de plastisch chirurg in mijn oude ziekenhuis in een hele maand op de poli.
Er is een muziekfestival aan de gang in Cartagena.We besluiten weer eens wat klassiek aan te horen want dat is er het komende jaar niet meer bij.We kopen nogal dure kaartjes voor een concert van een Frans pianoduo. Als ik m'n broer per mail erover bericht zegt hij " dat zijn toch niet de gezusters Labeque ?   Ja precies. "Die zijn wereldberoemd " zegt hij.Het concert wordt gegeven in een heerlijk oubollige bonbonnière   met rood pluche en drie balkonnetjes boven elkaar. Goede akoestiek overigens. Hoewel we geen uitgesproken pianoliefhebber zijn weten de dames ons zeer te boeien. Vooral met het laatste stuk de Spaanse suite van Ravel.
Een dag later zien we ze nog weer eens samen met een Amerikaans kamerorkest bij een openbaar openluchtconcert op een mooi kerkplein waarvoor de mensen uren in de rij staan.
Cartagena heeft ons hart gestolen .Een prachtig oud centrum,cultuur,een stukje luxe ,sfeervol,bruisend,noem maar op .Een echte aanrader.
We rijden terug naar Santa Marta .4 uur plankgas en Colombiaanse trekharmonica muziek.
Mike heeft de generator zo nu en dan laten draaien en op de boot gepast. Thank you Mike!
Walstroom is niet meer mogelijk want de Isolatie Transformator heeft de geest gegeven,het zoveelste probleem van dit seizoen.
Het stuk naar San Blas staat nu voor de deur. Ook een lastig traject. De Oost passaat waait nu vol op en versneld zich voor de Noord kust van Colombia door de hoge bergen die vlak bij de kuststreek komen.Pas voorbij Cartagena waar de kust meer naar het Zuiden afbuigt neemt de wind weer af.
We zien een redelijke goede voorspelling op de gribfiles en nemen afscheid van Mike en Ineke die tot April daar willen blijven want dan neemt de passaat wat af.
We vertrekken vroeg in de ochtend want de windtoename is vaak in de middag en dan willen we al bij Blanquila zitten waar het afbuigen naar het Zuiden begint.Er is een forse deining want meer naar het Oosten waait het hard. Vroeg in de middag verkleurd het water plotseling van helder donkerblauw naar modderig grijs. We zitten in de uitstroom van de Rio Magdalena waar 1/3 van Colombia op draineert. Men heeft ons gewaarschuwd dat er na regen veel troep meedrijft zoals complete bomen,dooie koeien enz. We kijken goed uit maar het valt mee,voor een enkele grote plank wijken we uit.Na een uur of 2 wordt het weer helderder.
Als de kust naar het Zuiden begint af te buigen kunnen we met deze windrichting recht op Porvenir  , ons reisdoel ,aansturen. Zodra we van de kust afgaan neemt de zeegang toe,ook gaat het geleidelijk steeds harder waaien. Ongemerkt zitten we met vol tuig in het donker met meer dan 20 knopen wind op de klok. We zetten in het donker het eerste rif,dat gaat goed,meer controle.
De wind blijft echter aanwakkeren en de zee begint nu flinke brekers te vertonen als het ruim 30 knopen waait ( ongeveer windkracht 7).We overleggen,dit is onaangenaam,terug naar de kust.
Via een stormrondje naar de andere boeg,het slaphangende bakstag dat door de hoge golven heen en weer zwiept wikkelt zich om de antenne! Nu is het feest!  Snel zet ik de motor bij. Ik probeer de antenne te redden door weer terug te gaan met een min of meer gecontroleerde gijp naar de andere boeg.In het donker is Marian de oriëntatie helemaal kwijt en wordt toch wel een beetje bang. Ik krijg het bagstag los,weer teruggijpen,weinig controle. Marian roept " wat doe je,wat doe je,alles gaat stuk" Het geklapper van de zeilen is oorverdovend. We liggen bijna stil nu op de golven maar wel in de goede richting. Ik geef gas bij maar het lukt niet tijdig af te vallen.Een enorme golf komt op ons af! De top begint te breken. Ik schreeuw" breker,hou je vast" We houden ons aan de kuiprand vast. Sissend dendert de golf op ons af. Een klap tegen de romp en we zijn zeiknat. Argonaut glijd even een beetje mee maar laat daarna de golf soepel onder zich door glijden. Zelfs als wij zitten te kloten lost de brave boot het wel op.
We liggen nu op koers naar de kust en alles is in orde.
Na een paar mijl wordt het al rustiger,de wind neemt af en ook de golfslag bedaart .Twee uur later glijden de lichtjes van Cartagena aan bakboord langzaam voorbij. Als we bijna op 10 graden Noord zijn gekomen,zo'n 20 mijl van Cartagena ,gijpen we weer en over bakboord varen we nu recht op Porvenir aan.
De wind is 15 tot 20 knopen,het loopt goed maar de deining is enorm als gevolg van de storm ten Noord Oosten van ons gedurende de afgelopen nacht. Het gemene is er echter vanaf.Er zijn geen brekers meer. De golftoppen zijn zeker 5 meter hoog maar liggen wel 100 meter uit elkaar. Gedurende 5a 6 seconden ga je langzaam omhoog en daarna glij je weer langzaam naar beneden. De enorme duinen van water die op je afkomen zijn indrukwekkend maar het zeilt heerlijk.
Om 4uur de volgende ochtend bereiken we het Canal Holandes dat ons binnen het rif moet brengen. Met de radar controleer ik de kaart, en Porvenir lijkt goed op z'n plek te liggen(kaarten wijken vaak sterk af wat betreft de ligging van de eilanden) Ik durf toch niet goed naar binnen.
We blijven op zee op klein zeil wat heen en weer kruisen.Om 6 uur is het voldoende licht en we varen naar binnen.Om 7 uur laten we onder Porvenir te midden van een achttal andere jachten het anker vallen.
De volgende dag komt Aart aan. Hij vliegt met een veertig jaar oude Twin-Otter van Panama naar Porvenir .
Omdat we weer een tijdzone verder zijn vergissen we ons in de aankomsttijd van het vliegtuig.
Na een uur of wat gaan we toch eens kijken. Is hij er dan al? Ik ga met de dinghy aan land.
Het landingsstripje neemt de volledige 400 meter lengte van het eilandje in beslag. Naast de baan een aankomsthal van 5 bij 5 en een even groot douanekantoor. Verder een enkel gammel hutje en een mini hotel niveau backpacker. Dat is alles ,Port of Entry Porvenir!
Als ik langs de landingsstrip loop staat Aart al te zwaaien,hij heeft er zin in. Een groot deel van z'n bagage bestaat uit reserveonderdelen ,heel goed,ik kan weer het een en ander repareren.
De week daarna zeilen we van het ene mooie eilandje naar het andere in de San Blas archipel.
Witte zandstranden,palmbomen,tropisch kreupelhout en azuurblauw water.De meeste eilanden zijn onbewoond. Tegenover Porvenir ligt echter het eiland Wichubhuala dat helemaal volgebouwd is met een indiaans dorp.De Kuna indianen hebben een eigen autonomie binnen Panama en worden geleid door een drietal chiefs ,de Caciques .Ieder dorpje heeft dan ook weer drie dorpshoofden die de zaak besturen .Ze leven nog heel traditioneel . De hele lange rij van de San Blas eilanden en een strook van het vaste land waar ze hun groentetuinen hebben noemen ze Kuna Yala .Ze hebben een eigen vlag met een klein hakenkruis in een gele baan .Heel merkwaardig ,Betekenis?
Je ziet de indianen regelmatig in hun boomstamkano,'s vissen .Een eenvoudig warrelnet wordt uitgegooid en aan het eind van de dag zetten ze een klein emmerzeiltje en varen terug naar hun dorp.
Regelmatig komen ze in kano,s bij ons langs om fruit of vis of handwerk te verkopen .We kopen een kleurrijke mola als souvenir Het is een uit laagjes opgebouwde voorstelling met borduursteken in verschillende kleuren .De traditioneel geklede vrouwen dragen dergelijke mola,'s op de voor en achterkant van hun blouse,daaronder een overwegend zwarte rok met kleurrijke borduursels en daaronder oranje en gele opengewerkte beenstukken die met veters om hun magere kuiten gebonden zijn .Op hun hoofd een wat puntige doek die allerlei kleuren kan hebben .Ze zijn opvallend klein en tanig .Hun hoofden zijn vrij groot met hoekige indiaanse trekken en ze hebben geen nek .Je ziet een paar magere tengere schouders waar hun hoofd als het ware tussen gedrukt is .Heel opvallend .Ze zijn onverstoorbaar en ook in Panama stad zie je ze zo gekleed in het straatbeeld.
Op 17/1 vertrekken we van San Blas naar Puerto Bello.In donker een luguber plaatsje maar overdag gewoon een midden Amerikaanse Caraibische rotzooi maar vrolijk vriendelijk.Het is een belangrijk bedevaartsoord .De vervallen kerk bevat de zg zwarte Madonna .Een boosaardig uit de ogen kijkende afbeelding van een zwarte Maria figuur die eerder afschuw opwekt dan devote gevoelens ondanks alle biddende geknielde mensen die met busladingen worden aangevoerd .We bezoeken een oud fort uit de Spaanse tijd .We verbazen ons over het openbaar vervoer ; felgekleurde bussen met knetterende uitlaat en keiharde disco waarmee je naar Panama stad kunt rijden .
Op 19/1/14 vertrekken we uit Puerto Bello en komen laat in de middag aan bij Shelterbay Marina tegenover Colon.Erick Galvez is onze agent die de doorgang door het Panama kanaal gaat regelen.