Walvissen en andere zwaargewichten
Blijf op de hoogte en volg Frits & Marian
27 September 2015 | Tonga, Vava'u
Het water is koud en zo helder dat we onder ons op 50 meter diepte de bodem nog net kunnen zien. Met twee anderen en een gids dobberen we ,rillend ondanks onze wetsuits ,aan het oppervlak. Onder ons een verbazingwekkend en onvergetelijk beeld. Een bultrugwalvis van ruim 15 meter staat met zijn kop naar beneden op de zanderige bodem. Hij zingt want verderop zijn andere walvissen die net gekalfd hebben. Hij laat weten dat hij beschikbaar is.
Onmerkbaar traag komt hij horizontaal en drijft langzaam naar boven. Als hij tien meter onder ons zit wordt ik toch wat zenuwachtig en kijk naar de gids. Rustig wachten. De walvis heeft waarschijnlijk iets gemerkt, hij kantelt zich wat en staart ons aan. Ik kijk recht in zijn enorme blauwzwarte oog. Er gaat een vreedzame rust van uit en mijn ongerustheid verdwijnt onmiddelijk. Wat zou hij denken van die kleine donkere figuurtjes boven hem? Wat gaat er om in dat reusachtige brein? Hoe intelligent moet hij wel niet zijn om feilloos zijn weg te vinden in zijn eindeloze blauwe wereld, hoe hij zijn schaarse voedsel vindt, hoe hij met ieder jaar een nieuw lied een partner weet te vinden? Waarschijnlijk valt het tegen. Ook een kleine trekvogel vindt zijn weg. Vermoedelijk is het alleen maar een vreedzame lobbes met een grote eetlust.
Met een kleine beweging van zijn staart komt hij naar het oppervlak, blaast een grote stinkende ademwolk uit en verdwijnt traag in het blauw , ons achterlatend met een overweldigende herinnering.
Enkele dagen tevoren zijn we op Tonga aangekomen na vier etmalen prettig zeilen waarbij we ongeveer 700 mijl hebben afgelegd.
We hebben gekozen voor de meest Noordelijke eilandengroep de Vava,u eilanden. Halverwege ligt de nagenoeg onbewoonde Ha Apai groep en helemaal in het Zuiden ligt het hoofdeiland Tonga Tapu met als hoofdstad Nuku Alofa. Het is de residentie van de beroemde Koning Taufa'ahau Tupou 4. Het is maar dat je het weet. Tweehonderd tien kilo woog hij ooit. Inmiddels is hij overleden en moet zijn opvolger worden benoemd.
Zo'n 800 varkens gaat dat het leven kosten voor een groot feestmaal. Immers, Tonganezen eten graag en veel. Ze zijn enorm groot en vaak ook behoorlijk dik. Dat hoort daar gewoon zo. Het straatbeeld is vol met schommelende reuzen.
Ook de mannen dragen er wikkelrokken, lava lava's, en als je zondag echt op sjiek naar een van de vele kerken gaat wikkel je er een van pandanusblad gevlochten krakende vloermat omheen. Erg flatteren doet het niet als je kont al een meter breed is.
De grote eilanden van de Vava'u groep rijzen met een steile rotswand van enkele tientallen meters hoog uit zee op. Aan de bovenzijde zijn ze vrij vlak en met tropisch groen bebost. De kleinere eilandjes zijn laag en zanderig met spierwitte stranden. Niet alleen het water is er fris maar ook de temperatuur is er lager. Het is erg aangenaam met zo,n 25 graden. Waarschijnlijk wordt de lagere temperatuur veroorzaakt door de 10 kilometer diepe trog die net ten Westen van Tonga koel oceaan water aanvoert.
Een tiental eilanden van de Noordelijke groep is bewoond. Ze liggen allemaal binnen een straal van 20 mijl.
We bezoeken een paar eilandjes en praten wat met de vriendelijke bevolking. Een vrouw laat haar groentetuin zien .We hebben alles hier zegt ze.Ik heb een tijd in New Zealand gewoond maar dat beviel me niet, het is er veel te druk en te koud .Dit is voor mij het paradijs .Heel leuk te horen dat de mensen zo tevreden zijn en beseffen in wat voor mooie omgeving ze wonen .De volgende dag zeilen we tussen de walvissen door.Vaak zijn ze met z,n drieen.een moeder met kalf en een begeleidend mannetje dat z,n kans afwacht .Dat duurt meestal een jaartje want de meeste bultruggen kalven om het jaar. Heel zeldzaam zijn de supermoeders die ieder jaar een kalf produceren
We snorkelen op een paar bijzonder mooie riffen met schitterende koralen. Op een rif zien we twee egg-kauri,s , heel zeldzame zeeslakken met een zuiver ovaal spierwit slakkenhuis. Nooit eerder gezien.
We keren terug naar het hoofdplaatsje en pikken een mooring op want de baai is te diep om zelf te kunnen ankeren. Achter in de baai ligt Bill Gates met een vrij bescheiden motorjacht . Er staat een helicopter op het achterdek, dat dan weer wel.
Met verschillende Amerikanen hebben we een leuk contact. De meest bijzondere ontmoeting is toch die met Webb. Hij is 72 jaar en vaart in een bootje van 8 meter zonder echte kajuit. Onder het dek kan hij net rechtop zitten. Iedere dag zie je hem s'middags ,staande in het luik rondkijken over de baai, glaasje rum in de hand, transistor radio met een muziekje erbij. s'Morgens doet hij wat gymnastiek waarbij hij zich vasthoudt aan de mast. Zijn douche is een zwarte plastic zak die hij de zon laat opwarmen.
We maken een praatje. Ja,hij is getrouwd. Zijn vrouw woont in de USA, ze houdt niet van zeilen. Hij ziet haar een of twee keer per jaar. Hij leeft van stukjes schrijven in zeiltijdschriften en hij is aan zijn 6e!!!!!! rondje om de wereld bezig.
De happy hours met de Amerikanen zijn zeer gezellig. Iedereen heeft sterke verhalen want we zijn allemaal via verschillende routes door de Pacific getrokken. Vooral met Donald ,plastisch chirurg uit San Francisco hebben we een leuk contact. Uiteraard heeft hij een boot die meters langer is dan de onze en hij heeft zelfs een prive schipper in dienst. Och was ik maar........
Het wordt tijd om verder te gaan. De visa en allerlei andere vergunningen voor Fiji worden aangevraagd door de eigenaar van het zeilerscafe want voor een eenvoudige leek is dat namelijk niet te doen.
Het uitklaren neemt veel tijd in beslag en duurt tot vroeg in de middag. Marian weet wel een oplossing. Ze windt een oudere Fijiaan van de douane om haar vinger en met boekjes en kleurpotloden voor zijn kleinkinderen krijgt ze het zowaar voor elkaar dat we zonder extra kosten als enige boot tot zaterdag mogen blijven liggen.
We kunnen dan die ochtend zo vroeg mogelijk vertrekken voor de 500 mijl naar Fiji
Onmerkbaar traag komt hij horizontaal en drijft langzaam naar boven. Als hij tien meter onder ons zit wordt ik toch wat zenuwachtig en kijk naar de gids. Rustig wachten. De walvis heeft waarschijnlijk iets gemerkt, hij kantelt zich wat en staart ons aan. Ik kijk recht in zijn enorme blauwzwarte oog. Er gaat een vreedzame rust van uit en mijn ongerustheid verdwijnt onmiddelijk. Wat zou hij denken van die kleine donkere figuurtjes boven hem? Wat gaat er om in dat reusachtige brein? Hoe intelligent moet hij wel niet zijn om feilloos zijn weg te vinden in zijn eindeloze blauwe wereld, hoe hij zijn schaarse voedsel vindt, hoe hij met ieder jaar een nieuw lied een partner weet te vinden? Waarschijnlijk valt het tegen. Ook een kleine trekvogel vindt zijn weg. Vermoedelijk is het alleen maar een vreedzame lobbes met een grote eetlust.
Met een kleine beweging van zijn staart komt hij naar het oppervlak, blaast een grote stinkende ademwolk uit en verdwijnt traag in het blauw , ons achterlatend met een overweldigende herinnering.
Enkele dagen tevoren zijn we op Tonga aangekomen na vier etmalen prettig zeilen waarbij we ongeveer 700 mijl hebben afgelegd.
We hebben gekozen voor de meest Noordelijke eilandengroep de Vava,u eilanden. Halverwege ligt de nagenoeg onbewoonde Ha Apai groep en helemaal in het Zuiden ligt het hoofdeiland Tonga Tapu met als hoofdstad Nuku Alofa. Het is de residentie van de beroemde Koning Taufa'ahau Tupou 4. Het is maar dat je het weet. Tweehonderd tien kilo woog hij ooit. Inmiddels is hij overleden en moet zijn opvolger worden benoemd.
Zo'n 800 varkens gaat dat het leven kosten voor een groot feestmaal. Immers, Tonganezen eten graag en veel. Ze zijn enorm groot en vaak ook behoorlijk dik. Dat hoort daar gewoon zo. Het straatbeeld is vol met schommelende reuzen.
Ook de mannen dragen er wikkelrokken, lava lava's, en als je zondag echt op sjiek naar een van de vele kerken gaat wikkel je er een van pandanusblad gevlochten krakende vloermat omheen. Erg flatteren doet het niet als je kont al een meter breed is.
De grote eilanden van de Vava'u groep rijzen met een steile rotswand van enkele tientallen meters hoog uit zee op. Aan de bovenzijde zijn ze vrij vlak en met tropisch groen bebost. De kleinere eilandjes zijn laag en zanderig met spierwitte stranden. Niet alleen het water is er fris maar ook de temperatuur is er lager. Het is erg aangenaam met zo,n 25 graden. Waarschijnlijk wordt de lagere temperatuur veroorzaakt door de 10 kilometer diepe trog die net ten Westen van Tonga koel oceaan water aanvoert.
Een tiental eilanden van de Noordelijke groep is bewoond. Ze liggen allemaal binnen een straal van 20 mijl.
We bezoeken een paar eilandjes en praten wat met de vriendelijke bevolking. Een vrouw laat haar groentetuin zien .We hebben alles hier zegt ze.Ik heb een tijd in New Zealand gewoond maar dat beviel me niet, het is er veel te druk en te koud .Dit is voor mij het paradijs .Heel leuk te horen dat de mensen zo tevreden zijn en beseffen in wat voor mooie omgeving ze wonen .De volgende dag zeilen we tussen de walvissen door.Vaak zijn ze met z,n drieen.een moeder met kalf en een begeleidend mannetje dat z,n kans afwacht .Dat duurt meestal een jaartje want de meeste bultruggen kalven om het jaar. Heel zeldzaam zijn de supermoeders die ieder jaar een kalf produceren
We snorkelen op een paar bijzonder mooie riffen met schitterende koralen. Op een rif zien we twee egg-kauri,s , heel zeldzame zeeslakken met een zuiver ovaal spierwit slakkenhuis. Nooit eerder gezien.
We keren terug naar het hoofdplaatsje en pikken een mooring op want de baai is te diep om zelf te kunnen ankeren. Achter in de baai ligt Bill Gates met een vrij bescheiden motorjacht . Er staat een helicopter op het achterdek, dat dan weer wel.
Met verschillende Amerikanen hebben we een leuk contact. De meest bijzondere ontmoeting is toch die met Webb. Hij is 72 jaar en vaart in een bootje van 8 meter zonder echte kajuit. Onder het dek kan hij net rechtop zitten. Iedere dag zie je hem s'middags ,staande in het luik rondkijken over de baai, glaasje rum in de hand, transistor radio met een muziekje erbij. s'Morgens doet hij wat gymnastiek waarbij hij zich vasthoudt aan de mast. Zijn douche is een zwarte plastic zak die hij de zon laat opwarmen.
We maken een praatje. Ja,hij is getrouwd. Zijn vrouw woont in de USA, ze houdt niet van zeilen. Hij ziet haar een of twee keer per jaar. Hij leeft van stukjes schrijven in zeiltijdschriften en hij is aan zijn 6e!!!!!! rondje om de wereld bezig.
De happy hours met de Amerikanen zijn zeer gezellig. Iedereen heeft sterke verhalen want we zijn allemaal via verschillende routes door de Pacific getrokken. Vooral met Donald ,plastisch chirurg uit San Francisco hebben we een leuk contact. Uiteraard heeft hij een boot die meters langer is dan de onze en hij heeft zelfs een prive schipper in dienst. Och was ik maar........
Het wordt tijd om verder te gaan. De visa en allerlei andere vergunningen voor Fiji worden aangevraagd door de eigenaar van het zeilerscafe want voor een eenvoudige leek is dat namelijk niet te doen.
Het uitklaren neemt veel tijd in beslag en duurt tot vroeg in de middag. Marian weet wel een oplossing. Ze windt een oudere Fijiaan van de douane om haar vinger en met boekjes en kleurpotloden voor zijn kleinkinderen krijgt ze het zowaar voor elkaar dat we zonder extra kosten als enige boot tot zaterdag mogen blijven liggen.
We kunnen dan die ochtend zo vroeg mogelijk vertrekken voor de 500 mijl naar Fiji
-
27 September 2015 - 20:26
Friso Bruins:
Heerlijk die verslagen van jullie, hier worden de dagen korter en kouder maar door jullie verhalen kunnen we de zomer nog wat rekken. Jaloers makend.
Groet Friso -
30 September 2015 - 19:06
Angelien:
Wat een prachtig verslag en wat een jaloersmakende foto's! indrukwekkend om met bultruggen te snorkelen, wauw. Tot snel, dikke kus xxx -
07 Oktober 2015 - 13:15
Tiny Vandewall:
Geweldig zo'n verslag op een regenachtige dag gelezenn i Sittard.
De foto's geven ons dat heerlijke (korte) vakantiegevoel weer even terug.
Wat fijn dat jullie er zo van genieten, ga zo door.
groetjes Tiny,
namens polidames orthopaedie Sittard -
15 Oktober 2015 - 23:32
Ed Gondrie:
Wat geweldig allemaal weer. Marian, je hebt nog steeds veel charme, dat vinden de Fijanen blijkbaar ook. Gr Ed -
24 November 2015 - 11:48
Coby Wehkamp- De Boer:
U en uw vrouw maken een prachtige reis. Ook mijn ouders, Siebe en Hennie de Boer, hebben met
hun Rollo IV (Trintella) de wereld rond gezeild. Hij schreef er een boek over. Tzt stuur ik het u
graag toe.
Eind oktober 2010 verrichtte u een chirugische top-prestatie . U dook er zelfs nog voor in de boeken! Ik ben u nog steeds dankbaar dat u de gecompliceerde " uitdaging" tot zo'n goed einde
heeft weten te brengen.
Nieuwsgierig naar hoe het u vergaat, belandde ik op uw site.
Ik wens u een behouden voortzetting van dit avontuur.
Hartelijke groet!
Coby Wehkamp- de Boer
-
24 December 2015 - 12:19
Pascalle En Jos:
Hoi Marian en Frits,
Kerstvakantie hier en dus eindelijk tijd om eens jullie verhalen te lezen en schitterende foto's te bekijken. Wat een avontuur!
Het lijkt gisteren dat we jullie nog zagen op het feest van Monique!
Wij wensen jullie een fijne Kerst en alle goeds voor 2016 met veel mooie zeiltochten, avonturen en plezier. Liefs en een dikke knoevel van ons,
Jos en Pascalle
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
