De Bedevaart

Steffen wil er een wedstrijdje van maken en schept eens lekker op over de snelheid van zijn catamaran. Op zaterdag 9/8/14 vaart hij met Charlotte en hond Rowdy een half uurtje eerder dan wij door de passage van het rif van BoraBora.
We zien het eiland met zijn typische vorm, een soort gleufhoed,langzaam achter ons verdwijnen.
Leuke herinneringen aan gezellige Happy Hours met Frieda en Erno,Mieke en Luc en vele anderen.Wat betreft de omgeving toch een van de minste van de Society Islands door een overvloed aan toeristen en een lagune volgebouwd met hotels op paaltjes boven het water.
Na een paar uur hebben we Steffen al dwars en tot mijn tevredenheid kunnen we een wat diepere ( gunstiger) hoek varen ten opzichte van de wind dan de Cat. Aan het eind van de middag is hun zeil al achter de horizon verdwenen.Toch gaat het niet hard. De wind is  zwak tot matig en wisselt van NO tot OZO. Door zo nu en dan te gijpen en over de andere boeg verder te gaan blijven we enigszins in de buurt van onze koerslijn richting Suwarrow dat 700 mijl verderop ligt.
Suwarrow is een onbewoond atol en behoort tot de Northern Cook Islands. Het werd pas in 1814 ondekt door admiraal Mikhail Lazarev aan boord van het expeditieschip Suvorov. De Pacific was inmiddels verdeeld tussen de Fransen en de Engelsen en ook de Duitsers hadden hun eilandjes dus voor de Tsaar viel niet veel meer te bemachtigen.
In 1890 werd Suwarrow bezocht door Robert Louis Stevenson ( Treasure Island). Zijn vrouw Fanny noemde het het meest romantische eiland ter wereld. Ooit werd er zelfs een schat gevonden van waardevolle munten en de geruchten blijven dat er meer te vinden is.
In 1942 werd het getroffen door een enorme orkaan en werden 16 van de 22 eilandjes van het ringvormige rif weggespoeld. Afgezien van een paar parkwachters -het is namelijk een nationaal marine park - is het altijd onbewoond gebleven. Het ligt ook zo ver weg van alles. Het dichtsbijzijnde eveneens onbelangrijke eiland Manihiki ligt 200 mijl verderop.
Ondertussen vordert de reis maar matig door de zwakke wisselende wind. Het weer is echter prachtig . De oceaan deint rustig voort in zijn trage ritme en de nachten hebben stralende sterrenhemels.
Marian is echter onrustig. Zij is altijd de fanatiekste als het op " wedstrijdjes" aankomt. We proberen in te spelen op een windschifting die volgens de gribfiles over een uur of 12 moet plaatsvinden maar de wind draait onverwacht precies de andere kant op en het wordt dus een waardeloze slag die ons extra mijlen kost. Dan houdt Marian het niet meer " ik wil weten waar Steffen zit. Ik wil het niet meemaken dat zij er al zijn en wij een dag later aankomen" Ik stuur een mailtje via de SSB : Steffen waar zit je? Na een paar uur komt het antwoord. Ze liggen 130 mijl achter ons! Marian weer rustig.
Tijdens de derde nacht gebeurt er iets vreemds. Bij het wisselen van de wacht stinkt het alsof er een w.c. open staat. We ruiken het allebei . Zwavel? Varen we over een onderzeesche vulkaan? Stront? Zijn er soms walvissen in de buurt? Omdat de oorzaak onduidelijk is zijn we allebei toch wat ongerust, is het giftig?  Na een paar uur is het gelukkig weg.
Het blijft wind zoeken vooral nu het steeds verder afzwakt. De genakker gaat op. 200 meter extra zeiloppervlak trekt Argonaut weer wat op gang. Tijdens de lome middagwarmte cirkelt een grote spierwitte keerkringvogel om ons heen. Zijn vuurrode, bijna een halve meter lange staartveren wapperen als twee serpetines achter hem aan. Kennelijk komt het land nu toch  dichterbij. Op Suwarrow zit namelijk een van de zeldzame broedkolonies.
Op de ochtend van 13/8 zien we steeds meer genten om ons heen. Zo nu en dan komt er eentje uitrusten op een van de zalingen. Rond de middag komen plukjes palmbomen in zicht. Langzaam komt Anchorage Island boven de horizon uit. De passage door het rif is adembenemend mooi. Alle kleuren blauw die je kunt bedenken , van indigo tot het lichtste turquoois De ondergrond van wit zand en gekleurd koraal is door het glasheldere water duidelijk te zien. Witte kopjes staan boven de riffen die net onder het oppervlak liggen. Groene palmbomen wuiven in de lauwwarme wind en het felle zonlicht weerkaatst bijna verblindend op de witte strandjes. Om ons heen vliegen allerlei zeevogels. Ze duiken in het door de stroming onrustige water van de passage op zoek naar vis.
Als ik ooit een boot zou hebben geschikt voor lange reizen.......Als ik ooit de tijd en gezondheid zou hebben om rond de wereld te zeilen.......Als ik ooit in de Pacific zou komen......Dan zou ik naar Suwarrow willen gaan, het atol dat bijna het verst af ligt van alles, waar niemand woont,waar de natuur is zoals de wereld er vroeger uitzag. Het ultieme Zuidzee eiland.
En Suwarrow was precies zoals ik het me voorstelde. Het doel van mijn bedevaart had ik bereikt. Toen we uit de dinghy stapten op het witte strand had ik een intens voldaan en trots gevoel. Het is ons gelukt. Ongelofelijk om na die jarenlange voorbereidingen en het rondzeilen van de halve wereld  hier op dat eiland te staan!
Even later staan we voor het primitieve gedenksteentje van Tom Neal. "He lived his dream" ,staat er ,1952-1977. Tom, New Zealander, kende als zeeman de Pacific goed van zijn tijd op de  zeilschoeners waarmee  voor de oorlog de vrachtvaart tussen de eilanden bedreven werd. Op gegeven moment kreeg hij het idee om als Robinson Crusoe te gaan leven . Hij liet zich op Suwarrow afzetten en slaagde er in te overleven. Zijn hutje staat er nog. Hij werd een soort vast aanloop punt voor de Amerikaanse zeilers die na de oorlog de Pacific als cruising area begonnen te ontdekken Even langs Tom voor cocosnoten en verse groenten in ruil voor blikjes corned beef.
Tom schreef een eenvoudig maar boeiend boekje over zijn avontuur " An Island to Oneself ". Dat boek zette mij op het spoor van dit paradijselijke eiland
Uiteindelijk overleed Tom aan alle huidkankers die hij als sproetige roodharige opliep door altijd naakt onder de tropenzon rond te lopen.
We worden officieel ingeklaard door Harry de parkwachter. We betalen parkfee ,ontvangen een permit en krijgen een toespraak over wat er allemaal wel en niet mag.
De parkwachters leven telkens een half jaar op Suwarrow.Zodra het orkaan seizoen begint worden ze er af gehaald door een patrouilleboot uit New Zealand. In het seizoen houden ze e zeilers in de gaten ,verzamelen de plastic troep die aanspoelt en zetten vallen uit met gif maar ratten worden de laatste jaren niet meer gevangen .De eilanden zijn ratvrij en daardoor gaat het uitstekend met de zeevogel kolonies die zich enorm uitbreiden.
Steffen en Charlotte komen tot plezier van Marian pas de volgende dag aan met hun catamaran. Hun hond Rowdy mag niet aan land en zelfs het water niet in want Harry waakt streng over het milieu. Charlotte is in tranen ."die hond moet toch een beetje kunnen bewegen en wat afkoelen in het water! " Marian zegt "ik praat Harry wel om " Nee dat lukt je nooit zegt Charlotte.
Even later: Rowdy mag zwemmen maar als hij door een haai wordt opgevreten niet komen klagen zegt Harry.
Hoe Marian zoiets toch altijd weer voor elkaar krijgt is wonderbaarlijk.
Daarna zien we twee maal daags het volgende tafereel . Charlotte in het rubberbootje ,Rowdy met z,n tennisbal in zijn bek er achteraan zwemmend en daar weer achter tenminste vier zwartpunt rifhaaien die zich afvragen of hond eetbaar is. Het gaat goed en Rowdy heeft al zijn poten nog.
OP aanwijzing van Harry gaan we s,morgens om 07;30 precies snorkelen bij een poetsstation .Op de afgesproken tijd komen ze aanzweven ,twee kleine mantas en een hele grote met de chevronachtige grijze tekening op zijn rug van een volwassen exemplaar.De kleinste,ook nog zo,n drie meter breed is onder en boven nog helemaal zwart.Kleine visjes schieten uit het koraal tevoorschijn en beginnen parasieten weg te knabbelen.Sommige gaan zelffs de opengesperde bek in om hun poetswerk te doen.Na een uurtje verdwijnen ze weer in het wazige eindeloze blauw.
Er liggen nog vier boten voor anker.Iedere avond komen we bij elkaar op het strand onder een wijdse sterrenhemel ,kampvuurtje erbij,bbq aan voldoende kouwe pilsjes en een lauwe wind die net voldoende verfrist.Iedereen neemt wat te eten mee .Steffen en ik zijn de beste vissers en we zorgen iedere dag voor nieuwe aanvoer .
Met de dinghy sleep ik het kunstaas door de passage.Een flinke rifbaars haal ik te traag binnen en na een enorme ruk en veel geplons aan het oppervlak blijkt alleen de kop nog aan de haak te zitten .een haai was me voor! De volgende takel ik dus in recordtempo binnen. Een prachtige baars van een kilo of 6 ,Een " Coraltrout",knalrood met kleine blauwe fluorescerende stipjes .Een prachtige vis .
Een van de Amerikaanse jongens is een goede kok .Met vers gemaakte cocosmelk marineert hij de brokken vis .Daarna wikkelt hij ze in palbladen en vervolgens wordt het gaar gestoomd op de bbq.Heeerlijk!
Zo kabbelt het leven aangenaam voort in het paradijs dat echter ook zijn keerzijde heeft want 3 weken tevoren is tijdens een bui bij 45 knopen wind een boot van zijn anker geslagen en ligt nu hopeloos vast op het rif .Aan een zijde is de romp van de 16 meter lange kits helemaal open gescheurd.Total loss!
Er kondigt zich een weersverslechtering aan en daarom is het beter te vertrekken ook al is de periode op Suwarrow veel te kort geweest.Later horen we van Mieke en Luc die de dag voor ons vertrek aankomen dat ze heel vervelend hebben liggen stuiteren op de ankerplaats met veel golfslag,buien en harde wind.
Wij vertrekken echter op 19-08-2014 en varen s,morgens door de prachtige passage .Het eerste stuk varen we nog evenwijdig aan het atol naar het Westen en kijken naar de voorbij glijdende riffen en motu,s . Met een brok in onze keel zien we uiteindelijk de laatste palmbomen onder de horizon verdwijnen.
Suwarrow wat was je mooi!